Hoe het allemaal begon…
16 januari 2014
Een ervaring met Mindfulness en ACT
3 februari 2014

Ik vind het af en toe heel gek om te beseffen dat veel mensen die ik nu ken, mij niet anders kennen als iemand die altijd pijn heeft. Voor mij is dit al 17 jaar zo, maar ik weet nog als de dag van gisteren dat ik gewoon iedere dag naar mijn werk ging, de boodschappen deed, mijn huisje sopte en poetste, mijn sociaal leven (flink) op peil houden etc. Het is heel gek om uit leggen hoe ik mezelf daar nog steeds mee vergelijk, met die tijd.

Lang, heel lang heb ik de hoop gehad dat die tijd wel terug zou komen. Ik was altijd bezig naar oplossingen te zoeken om van de vervelende pijnen af te komen. Ik heb verschillende operaties gehad, de meest gekke dokters bezocht, mensen in het alternatieve circuit, (van goed tot heel slecht) en toch, als dit alles maar niet mocht baten, de moed erin gehouden. Hoop……daar leefde ik op. Iedere keer denken, dit is het, dit is wat me gaat helpen. Maar iedere keer kreeg je weer de deksel op de neus. In het begin had ik niet zo zeer in de gaten wat dat eigenlijk met me deed. Ik ging maar door en door, zonder eigenlijk na te denken over wat ik nu eigenlijk allemaal aan het doen was. Dat ik bij iedere “deksel” zelf ook een stukje afbrak, had ik niet in de gaten. Nee, Monique die kan dat allemaal aan. Als we hoop en moed , positief blijven, dan komt het allemaal goed. Dat dacht ik………

In 2009 had ik het gevonden! Ik las in de krant een stukje over een revalidatietraject wat mensen met chronische pijnen konden volgen. Notabene vanuit mijn eigen ziekenhuis, waar ik toen al 12 jaar kwam. De Sint-Maartenskliniek in Nijmegen. Het was een traject waar je twee weken intern voor in een hotel moest. Ze gingen dan zowel fysiek, als mentaal met je aan de gang. Ik was helemaal door het dolle heen, want dit was wat ik zocht! Enthousiast contact met mijn arts gezocht, maar hij had weer een “deksel”. Helaas was zoiets niet voor mij weggelegd, aangezien in 1998 mijn rug is vastgezet. Ik kwam er niet voor in aanmerking. Dit was een extra grote “deksel”, want ik zag vooral de combinatie van fysiek én mentaal revalideren helemaal zitten. Maar opnieuw ging ik, na de grootste teleurstelling, gewoon weer door met hopen en rondkijken wat dan wel voor mij de oplossing was, want dat er een oplossing was , daar was ik helemaal van overtuigd. Het ging mij echt niet gebeuren dat ik voor altijd thuis moest blijven zitten met die pijn! Mijn omgeving was daarin veel verder dan mij. Vooral mijn man. Zij hadden mijn pijn allang geaccepteerd. Ze kenden mij ook niet anders. In hun ogen was ik gewoon Monique. Maar in mijn ogen niet! Ik kon dat maar niet begrijpen! Ik kon dit toch niet accepteren! Ik was nog zo jong! Ik wou nog zoveel!

Pas nu begin ik langzaam te begrijpen waarom ik dit niet wou/wil accepteren. In Mindfulness werd mij duidelijk dat wat ik dacht wat “aanvaarden” is, eigenlijk “passie verzet” is. Accepteren betekent in mijn ogen, opgeven. En dat wou/wil ik niet.
Ik begin nu met andere ogen naar mijn pijn te kijken.
Naar mezelf. Ik ben niet Monique met pijn.
Nee, ik ben Monique!!!

Vergeet wie je dacht te zijn, en accepteer wie je bent!
(Dalai Lama)

Lieve groet,
Monique

9 Comments

  1. Joyce schreef:

    Kippenvel Monique! Mooi geschreven!

    xx Joyce

  2. Helene janssen schreef:

    Hoi Monique,
    Heel mooi omschreven. Heb jou nooit anders gezien als een zeer dapper, positief en mooi mens.

  3. Nicky schreef:

    Super mooi en goed geschreven stuk Monique !

  4. Giana schreef:

    Mooi geschreven Monique. Kunnen veel mensen iets van leren. Mindfulness heeft mij veel gebracht. Maar net als iedereen leer ik iedere dag weer iets bij. Blijven schrijven!!

  5. Adrienne schreef:

    Knap van je dat je elke keer maar weer die hoop terug kreeg na een teleurstelling. Super dat je nu hebt geleerd anders naar jezelf te kijken. Hou dit vol.
    X

  6. Elle schreef:

    Lieve Monique, wederom prachtig geschreven en leerzaam…ook heel bijzonder die ‘spreuk’ elke keer op het laatst. Fijn om te lezen hoe je nu naar jezelf kijkt. En voor mij ben je altijd al gewoon Monique geweest, gewoon zoals je bent, niet met of zonder iets, maar gewoon een heel mooi mens! X

  7. Marjo schreef:

    Wow Monique. Het is je weer gelukt. Wat treffend omschreven.

  8. Angelique Niessen schreef:

    Lieve Monique,
    Ben onder de indruk van jouw schrijftalent en heb petje af hoe positief je in het leven blijft staan na zoveel tegenslagen. Je mag trots zijn op jezelf!!!!!

  9. Louise schreef:

    lieve Monique,
    Ik wist dat jij de moed had genomen om op deze site regelmatig een blog te gaan schrijven, maar ben er nu pas toe gekomen om dit alles eens rustig door te lezen.. Heel knap hoe je dit toch wel persoonlijk verhaal op papier gaat zetten. Weet je, je uitstraling is altijd zo vrolijk en positief, maar achter de voordeur zul je jezelf vaak tegenkomen. Hopelijk doet het schrijven jou ook erg goed en kunnen veel mensen hier een graantje van meepikken. Ik kijk tenminste weer uit naar jouw volgende verhaal.

    hele dikke knuf, ook nog een buuf

    Hoe meer een mens zichzelf onderzoekt, hoe meer kracht hij in zichzelf vindt.

Laat een antwoord achter aan Louise Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *