Stap vooruit

In het kader van, even een keer er op uit en genieten, zijn we afgelopen zaterdag en zondag een weekendje weg geweest. Samen met mijn zus en haar gezin zijn we naar pretpark Walibi geweest. Een heerlijke dag gehad met heerlijk weer, lekker broodjes en snoepjes mee, je kent het wel. Ik kan er altijd zo van genieten van zulke dagen! Het is wel zo dat ik dit lichamelijk niet meer kan, maar daar hebben we een oplossing voor gevonden in de vorm van DE rolstoel. Waarom zeg ik DE rolstoel? Nou, ik vind het nog steeds een erg vervelend obstakel waar ik in moet. Wil ik nog mee kunnen genieten van dit soort uitstapjes, zal ik in de rolstoel moeten. Het is dus het één of het ander. Sommige mensen zullen misschien nu zeggen, tjeetje het is maar een rolstoel hoor, waar je in moet. Ja dat klopt, maar toch heb ik er nog steeds moeite mee. Het wordt wel iets minder dan in het begin, maar het ongemak in mijn buik zit er wel degelijk. Gelukkig heb ik mensen om me heen die nergens een probleem van maken, die me rond duwen en er zelfs grapjes over kunnen maken en waar ik dan ook weer hartelijk om kan lachen. Maar toch wordt je ook wel eens door anderen zo gekleineerd en dan voel je je echt diep ongelukkig in zo’n stoel.

We waren nog geen drie minuten in het park of ik voelde me gewoon niet prettig. Onze mannen en kinderen gingen in de achtbaan en mijn zus ging mij duwen. Ik voelde me vervelend en lastig en heb dat ook naar haar benoemd. Ze reageerde geërgerd. Dit was niet zo en ik moest er maar eens mee ophouden om dat constant te zeggen. Ze deed dit met liefde en ze was allang blij dat ik erbij was. Misschien moest ik dat zo ook maar eens gaan zien………Heeft ze natuurlijk helemaal gelijk in en het moment dat ik dit voor de eerste keer kon toe gaan passen volgde al snel….

We wilden graag met zijn allen in de attractie met van die boomstammen die dan door water gaan. Er stond een lange rij en we kwamen onderweg ernaartoe de rolstoelingang tegen. Aangezien ik niet lang kan staan hebben we die ingang genomen. Nou, prima we rijden die gang in en wachten netjes bij het hekje. Er komt al snel een medewerkster naar ons toen en vraagt of ik een bandje heb. Euh? Een bandje? Nee, ik heb geen bandje. Waar heb ik een bandje voor nodig dan, vraag ik. Nou, zegt ze, dat is het bewijs voor ons dat u echt minder valide bent en met recht gebruik maakt van een rolstoel. Nou, geloof mij, ze kunnen je beter een gewone klap in het gezicht geven, dat doet minder pijn! Ik voel me opgelaten. Ik voel me klein, ik voel me enorm in de weg zitten en ik voel me lastig. Ik voel ook meteen hoe mijn lichaam hierop reageert en ik weet meteen dat dit niet is hoe ik me wil voelen. Ik dacht aan wat mijn zus me in het begin van de dag benoemd had en ik dacht aan mijn trajecten die ik gevolgd heb. Ik voel een enorme kracht naar boven komen en ik heb het losgelaten op dat moment. Ik dacht, Monique, jij hoeft je niet opgelaten te voelen. Laat staan klein en lastig. Op dit moment is het niet anders, dit meisje doet haar werk en bedoelt er echt niets persoonlijks mee. Mijn zus sprong op dat moment wel voor me in de bres, zo van ”is het nog niet erg genoeg dat ze in een rolstoel zit enz”. Erg lief van haar, maar ik had zoiets van, het is goed. Ik snap waarom zo’n meisje dit moet vragen. Ik aanvaardde de situatie op dat moment en ben met de medewerkster in gesprek gegaan en samen zijn we eruit gekomen. We hebben een leuk ritje gemaakt in de boomstammen en lekker gelachen. (Vooral als mijn zus een regencape over haar heen heeft gelegd om niet nat te worden en dat aan het einde van de rit de cape op haar gezicht ligt en zijzelf helemaal nat is, hahahaha) Toen ik even later weer door het park “rolde” , viel er een gevoel van overwinning over me heen. Ik geloof dat dit de eerste keer is, dat ik het gevoel van “lastig zijn” echt los heb kunnen laten. Mede dankzij mijn zus en de trajecten, maar grotendeels door mezelf!

Zo maakt ieder mens kleine stapjes, die na een tijdje één hele grote stap kan zijn.
Ik zeg niet dat ik me nooit “niet lastig ‘ meer zal voelen , maar het is zeker een goed begin! Ik ga voortaan de rolstoel dan ook niet meer zien als obstakel, maar meer als fijn hulpmiddel, waardoor ik nog wel van veel dingen kan blijven genieten. Want of je nu in een rolstoel zit of niet, genieten kan en mag je overal!

Zolang je leeft en kunt ademen
is er meer goed met je dan er mis is.

                                                      Jon Kabat-Zin

Lieve groet,

Monique