Hoe het allemaal begon…

Zoals ik vorige keer al schreef was ik razend enthousiast toen ik de vraag kreeg om voor het blog van Indachtig te schrijven. Wat geweldig om te doen! Een hoofd vol ideeën en overal slingeren briefjes met aantekeningen rond. Ik ‘stuiter’.

Maar, zoals altijd, merk ik ook nu weer dat mijn enthousiasme me ook tegenwerkt. Met mijn hoofd zo vol ideeën zie ik al gauw door de bomen het bos niet meer. Waar ga ik beginnen? Vervolgens voel ik de onzekerheid opkomen. Is mijn verhaal wel interessant genoeg om te lezen? Is het ene stuk niet te kort en dat andere te lang? Is het wel te volgen als je mijn achtergrond niet kent? Ik maal en maal!
En dan volgt de druk. Nu moet ik toch écht wat gaan schrijven! En opeens is schrijven geen ontspanning meer. (Waar ben ik aan begonnen?)
Uiteindelijk heb ik na lang wikken en wegen besloten om toch te beginnen met achtergrondinformatie over mijn situatie.

* * *

Al vanaf mijn puberteit heb ik last van chronische vermoeidheid en wisselende stemmingen. Toch heb ik me in de jaren daarna ‘goed’ staande kunnen houden.
Totdat… ik in oktober 2007 aan een 3-jarige deeltijdopleiding begon, toen ging het mis.

Hoewel ik de opleiding geweldig vond, viel de praktijk me heel zwaar tegen. Eén dag in de week naar school, meér gaan werken en de nodige huiswerkopdrachten. Ik kreeg het allemaal niet gecombineerd met mijn gezin en huishouden. Maar ik ging door, ik wilde (mezelf) bewijzen dat ik deze opleiding aankon (ook al had ik het liefst het bijltje erbij neergegooid). Eind van het 2e jaar, rond 2009, belandde ik in een depressie.

In die periode werd bij mij de diagnose ADHD gesteld. Dit maakte voor mij veel duidelijk. Door me in dit onderwerp te verdiepen leerde ik mezelf beter kennen. Nu ik wist waaróm ik bepaalde moeilijkheden had, kon ik hier aan gaan werken. Via de psychiater kwam ik bij Angelique terecht. Door de individuele sessies, diverse trainingen en therapieën ging ik met sprongen vooruit. Vooral de Mindfulness heeft mij veel geholpen. Ik kwam vrij snel uit mijn depressie. Hoewel ik nog steeds dagelijks doodmoe was, voelde ik me verder goed. Ik ging weer werken en maakte mijn opleiding af, ook al had ik nog steeds overal moeite mee.
En toen ging het (eind 2011) opnieuw mis….

Eind 2011 ben ik letterlijk ingestort. Het leek wel alsof er kortsluiting in mijn hersenen was. Ik kon nog niet meer op mijn benen staan. Ongeveer een jaar lang heb ik amper iets kunnen doen door de pijn in mijn spieren en gewrichten en de allesoverheersende vermoeidheid. Werken lukte niet meer en elk beetje energie dat ik had stopte ik in vechten om er weer bovenop te komen.
Ik was pas 30, maar voelde me 80! Ik verloor alle grip op mijn leven, was alleen nog maar aan het óverleven. Zo kon en wilde ik echt niet verder, maar het wel of niemand me écht kon helpen en het alleen maar steeds slechter met me ging.

Uiteindelijk ben ik via de huisarts bij een Medisch Centrum terechtgekomen, waar ik 18 weken onder begeleiding van een multidisciplinair team een poliklinische revalidatiebehandeling startte en ik op allerlei vlakken aan mezelf kon gaan werken.
De eerste weken waren ontzettend zwaar. Een aantal keren in de week er naartoe, vaak lange dagen, veel theorie, therapie en sporten. Het was gewoon triest om tijdens het sporten te zien hoe weinig ik maar aan kon. Toch ben ik iedere keer met veel plezier gegaan, ook al durfde ik er niet teveel van te verwachten.

Nu , ongeveer op de helft, voel ik me al zóveel beter. Hoe blij ik was dat ik de trap weer op kon rennen! Ik heb nog maar zelden pijn in mijn spieren, na overbelasting herstelt mijn lichaam weer normaal en ik lig overdag nog maar weinig in bed.
In deze weken heb ik veel inzicht gekregen in mijn lichaam, mijn automatische patronen en de wijze waarop ik handel. Zo deed ik bijvoorbeeld op ‘goede’ dagen veel te veel en op slechte dagen helemaal niks.

Ook hier heb ik weer veel gehad aan Mindfulness. Doordat ik telkens bewust terug moest gaan naar mijn gevoel, leerde ik mijn grenzen en belastbaarheid veel beter kennen; voélen! Ook leerde ik voélen hoe belangrijk ontspanning voor je lichaam is. Daardoor leer ik hier steeds beter een balans in te vinden.
Door de ervaring die ik al had opgedaan tijdens de trajecten bij Indachtig, kan ik in mijn ogen nu veel meer uit dit huidige traject halen. Het is natuurlijk wel zo dat er nu constant iemand naast me staat, die me erop wijst om hier bewust mee bezig te zijn.

Hoe het in de toekomst verder gaat is afwachten, maar na lange tijd zie ik eindelijk weer vooruitgang en dat is fantastisch!

Liefs,
Lysanne

~I may not be there yet, but I’m closer than I was yesterday~

Unknown