Keuzes maken

Iedere dag weer staan we weer voor keuzes die we moeten maken. Kleine, grote en soms komt het voor dat je simpelweg geen keuze kunt maken. In mijn geval zijn het vaak kleine keuzes die ik moet maken, en ik zeg met nadruk moet maken, want anders kan ik de dag niet doorkomen. Waar mensen in het dagelijks leven nog niet eens over nadenken om te doen, zijn voor mij toch vaak veel keuzes.
Even dit doen, even dat doen, dat zit er voor mij allemaal niet meer in. Daar heb ik heel veel moeite mee gehad. En nog soms. Ik plan 1 ding op een dag en dan ook nog het liefste ’s morgens, omdat ik dan het beste functioneer. In de middag ben ik toch al wat moe en ’s avonds, tja, dan moet je toch echt op de bank kijken om mij te vinden. Dan ben ik in de regel helemaal uitgeblust. Is er dan toch eens een avond dat ik wat heb, dan probeer ik overdag zo rustig mogelijk aan te doen. Dus keuzes maken in wat en hoe ik iets doe, komt hier iedere dag voor bij. Niet altijd gemakkelijk. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn gezin. Even de kinderen naar het zwembad rijden? Liever niet! Met de kinderen een middag naar de bossen? Alleen als er een stoel en een kussen meekan en dan ook nog niet te lang, want anders hou ik het niet vol. Een keer lekker stadten? Nee, dat lukt al helemaal niet. En dan heb ik het nog niet eens over dat ik ’s middags ook nog “moet” koken. Het meest heikele punt van de dag voor mij. Ik ben dan op het zwaarste punt van de dag, zo rond 16.00 uur. Als ik gekookt heb, ben ik dan ook meestal helemaal uitgeteld. Een paar jaar geleden dacht ik ook nog dat ik na het eten ook meteen de tafel en aanrecht op moest ruimen, want zo hoort het toch?! Dat heb ik inmiddels wel afgeleerd en nu “mag” ik na het eten gewoon even een half uurtje rusten en dan ga ik (of samen met man en kind) opruimen. Zo ben ik in de avond dan ook wat minder moe.

Aankomend weekend begint de carnaval, oftewel hoe wij het hier zeggen, de Vastelaovend! Wat mij betreft één van de mooiste periodes van het jaar. Heerlijk lekker flaneren in gekke kleding en lekker genieten van zang en dans en “sjiele wazel”. Het liefste begin ik vrijdags en eindig ik op aswoensdag in de kerk. Helaas is dat ook niet meer voor mij weggelegd. Mijn lichaam wil niet meer meedoen in de dingen die ik graag wil doen. De laatste jaren werd het al steeds minder, maar ik kon nog wel af en toe gaan. Geen twee dagen achter elkaar, máár ik kon gaan. Na een week herstel, was ik dan weer in mijn “gewone” doen, en dat had ik er voor over. Nu is het echter zo dat als ik ga, mijn lichaam steeds langer moet herstellen hiervan en dan is het denk ik tijd om keuzes te gaan maken. Ik ben me er steeds meer bewuster van geraakt dat ik het er niet meer voor over heb, om iedere keer langer bij te moeten komen van één avondje genieten. We hebben dit jaar dan ook de keuze gemaakt om samen met ons gezin lekker een paar dagen met carnaval weg te gaan. Ergens boven de rivieren, waar er helemaal niets van carnaval te beleven is, want dat is wel een voorwaarde; Ik wil helemaal niets zien van carnaval, want anders gaat het kriebelen.
Ik heb er erg veel zin in en ik weet zeker dat we een leuk weekend gaan beleven met ons drietjes.
Wat ik wel jammer vind, en dat kom ik trouwens wel vaker tegen, is het onbegrip van sommige mensen. Ze vinden het erg vreemd of gek dat wij weggaan met carnaval, aangezien wij echte carnavalsvierders zijn. Als ik het dan uitleg, dan begrijpen de meesten het wel maar helaas zijn er ook mensen die het dan nog niet begrijpen. Daar heb ik moeite mee. Inmiddels heb ik wel geleerd dat dit meer bij hun ligt dan bij mij.

Deze week heb ik nog meer keuzes moeten maken. Ik gebruik veel medicatie tegen de pijn, vooral morfine in pleister en tabletvorm. Helaas heb ik nog steeds pijnen die met deze medicatie niet te onderdrukken zijn en na overleg met mijn specialist gaan we over naar een geheel ander soort medicatie. Nou prima, dacht ik zo, laat maar komen en na een paar dagen zal ik daar ook wel aangewend zijn. Hahaha, fout gedacht! Mijn lichaam is zo gewend (lees verslaafd) aan morfine dat ik eerst af moet kicken hiervan. En dit gaat gepaard met veel misselijkheid, hoofdpijn, trillen, zweten, benen en armen die ineens dingen gaan doen die ik helemaal niet wil. Het lijkt wel of mijn lichaam een eigen leven heeft gekregen. Heel eng, maar daar moet ik toch doorheen. BALEN als een stekker natuurlijk, want ik had allerlei leuke dingen op het programma staan, die ik eigenlijk niet wou missen.
Balen ook omdat ik weer roet in het eten gooi bij de afspraken die we al hadden staan. Een leuke stapavond met vrienden……..helaas af moeten zeggen. Een avondje met een vriendin……..helaas af moeten zeggen. Gezellig koken bij mijn vader……..niet afgezegd, maar wel doodziek aan de tafel hangen. Ik voel me doodziek en niet alleen van de misselijkheid. Ik baal dat ik mensen teleur moet stellen omdat ik mijn afspraken niet na kan komen. Ik heb daar erg veel moeite mee, maar soms is het gewoon niet anders. De grap is dat mijn gezin, vrienden en familie hier helemaal geen moeite mee hebben en ik er wel steeds een probleem van blijf maken. Ik blijf me schuldig en rot voelen als ik een afspraak af moet zeggen. Het zit dus bij mezelf en daar ben ik me steeds meer bewust van en hier werk ik dan ook hard aan om dit te veranderen. Door meditatie en Mindfulness oefeningen leer ik hoe ik me minder schuldig hoef te voelen.

In het traject van “Compassievol leven” leer je hoe je compassievol met anderen, maar ook met jezelf om kan gaan. Liggend hier op de bank, een deken over me heen, een lekkere kop thee (met een koekje) ben ik volgens mij heel compassievol bezig. Ik kijk wat ik op dit moment nodig heb en wat ik kan doen wat me op dit moment helpt, zonder dat ik me schuldig voel.

Iedere keer moet ik hier dus voor mezelf kiezen. Hoe graag zou ik die keuzes niet hoeven te maken, maar het is niet anders en dat kan ik eigenlijk niet vaak genoeg tegen mijzelf zeggen. Ik kan tenminste nog kiezen…….

Zijn is zichzelf kiezen

(Jean-Paul Sartre)

Lieve groet,
Monique

(foto is afkomstig van phong.com)