Bewustwording

Het is inmiddels drie weken geleden dat ik begon met mijn nieuwe medicijnen en dat ik af ben gaan bouwen met de morfine. Mijn “afkickproces” is bijna afgelopen, merk ik. Zo achteraf bekeken zijn het echt wel drie heftige weken geweest. Is toch gek eigenlijk, hoe je je daar toch maar steeds weer doorheen slaat. Als je er middenin zit dan denk je er niet zoveel bij na en ga je maar door en na een tijd als het weer wat beter gaat, kijk je erop terug en besef je dat het toch een heel heftige tijd geweest is. Herken je dat? Ik ben bijvoorbeeld veel ziek geweest, misselijk, hoofdpijn en nog meer van die welbekende afkickverschijnselen. De afgelopen drie weken heb ik erg veel gehad aan mediteren en van wat ik geleerd heb bij “Compassievol leven”.

Zo werd ik ’s nacht soms wakker dat ik erg moest zweten, trillen ed. Mijn lijf vroeg om morfine, dat voelde ik wel. Ik was al opgestaan om toch maar iets in te gaan nemen, want ik hield het niet meer vol. Ik werd “gek” van het gejaag in mijn lijf. Terwijl ik op aan het staan was, was ik aan het bedenken of er geen andere oplossing zou kunnen zijn hiervoor. Ik moest nu echt die morfinepil gaan nemen, vond ik zelf!  Nee, dat wil ik niet!…….. Ik wil daar juist vanaf, maar ik moet er toch doorheen………… Ja maar, alleen nu dan, brengt me nu rust!………..Nee, niet doen! ……………… Gek werd ik ervan!  Ik  heb mijn man wakker gemaakt, ik dacht, dat leidt af. Zegt hij heel rustig tegen mij, misschien moet je gaan mediteren……………………… Nou, dat ik daar niet zelf opgekomen ben!

Ik heb een ontspanningsmeditatie[1] uitgezocht en ben met mp3 speler  in bed gaan liggen. Oordopjes in en mediteren! Nou, daar heb ik zoveel aan gehad, dat kan ik niet in één woord vertellen. Ik ben er ontspannen van geworden en uiteindelijk weer in slaap gevallen. Ik was natuurlijk super blij ’s morgens dat ik dat overwonnen had! Helaas bleef ik wel vaak misselijk en daar had ik via het ziekenhuis weer een middeltje voor gekregen. Ik ben dit gewoon gaan gebruiken, zonder ook maar ergens over na te denken, over wat het was en zo. Stom, maar ik vertrouwde helemaal op mijn arts die dit voor schreef. Na drie dagen dit te hebben ingenomen gebeurde er ineens iets in mijn hoofd. Heel raar. Ik liep over straat met mijn man en kind en in mijn hoofd gebeurde ineens iets geks. Ik kreeg erg gekke ideeën en toen we wat gingen drinken en eten in een restaurant, had ik het idee dat de mensen in het restaurant niet aan hun tafeltje zaten, maar gewoon bij mij op de rand van mijn bord zaten. Volgens mij was ik gewoon aan het hallucineren! Heel raar en ik kan ook niet uitleggen  hoe dat voelde, maar ik ben me ontzettend geschrokken!! Ik zou eigenlijk met mijn gezin wat gaan doen die avond. Natuurlijk voelde ik me meteen weer schuldig dat dat nu niet door zou gaan en was ik alweer aan het bedenken of er niet toch een manier was om toch mee te gaan. Ik wou mijn gezin niet teleurstellen. Maar ik voelde me echt niet goed. Ik dacht aan alles wat ik mijn cursussen geleerd heb en ben me af gaan vragen: Monique, wat heb je nu nodig! Wat had ik nodig?!  SLAAP, SLAAP, SLAAP, dat had ik nodig en dat moest ik doen! We zijn naar het hotel gegaan (want we waren een weekendje weg) en ik ben gaan slapen, wat trouwens helemaal geen probleem was, want ik was zo suf als een konijn. Na een slaap van 15 uur was ik er weer wat beter aan. Meteen besloten natuurlijk dat ik die pillen nooit meer aanraak. De rest van het weekend hebben we heerlijk genoten van het weer, van ons gezin en van de omgeving. Het leek wel of ik nu (nog) intenser genoot van alles! De bewuste avond van de hallucinaties zat toch nog wel erg in mijn hoofd, omdat ik er zo van geschrokken was, wat daar gebeurde. Dat was zo eng! Misschien dat ik de dagen erna daarom zo extra genoot van alles, omdat je je dan ook weer dubbel beseft hoe lekker het is als je je goed  voelt!

Wat ik al eerder zei heb ik erg veel aan mediteren. Zo ook nu weer. Ik bleef toch een beetje zitten met een vreemd gevoel. Ik heb het eerst voor mezelf opgeschreven in mijn dagboek, maar ik ben er ook mee gaan mediteren. En dat is zo fijn om te doen! Op een of andere manier kun je na zo’n compassie-meditatie[2]  anders tegen sommige dingen aankijken. Het brengt je vaak tot een heel andere kijk op zaken. Je ziet ze in een ander perspectief, ik weet niet hoe ik het uit moet leggen. Misschien moet je het gewoon een keer proberen……………………

Als je mededogen niet ook betrekking heeft op jezelf, dan is het incompleet

                                                                                                 (boeddha)

Lieve groet,

Monique