Lastig

Het is nu bijna 18 jaar geleden dat mijn pijn begonnen is met een acute hernia. Voordat ik het goed en wel in de gaten had, lag ik in het ziekenhuis en was ik geopereerd. Ik weet nog toen ik wakker werd uit die narcose dat ik zei dat er iets niet goed zat in mijn rug. De dokters wuifde dit weg en zeiden dat dit er allemaal bij hoorde. Het zou vanzelf wegtrekken. Nou, daar zit ik nog steeds op te wachten, hahahahaha. Nee alle gekheid op een stokje, het ging dus niet weg en werd eigenlijk alleen maar erger. Toch was er toen 1 dokter die mij vertelde wat ik ook zou doen, dit nooit meer weg zou gaan. Dit zou voor altijd een probleem blijven bij mij. Natuurlijk nam ik dat niet aan. Ik was toen 27 jaar oud, ik had net vier maanden een vriend (wat nu mijn man is) en ik had geheel andere plannen voor mezelf uitgezet. Mijn “strijd” tegen de pijn is toen begonnen. Wat heb ik veel geleerd in die 18 jaar! Diepe dalen, maar toch ook veel hoogtepunten. Inmiddels weet ik ook dat ik deze “strijd” nooit kan winnen en dat ik volop bezig ben om te accepteren.

Eén van de moeilijkste dingen die ik tegen ben gekomen in al die jaren is dat je steeds afhankelijker wordt van andere mensen. In het begin viel het gek genoeg wel mee om dat te aanvaarden, omdat je denkt dat het maar voor even is. Maar toen ik in de gaten kreeg dat het voor langere tijd, oftewel altijd zou zijn, werd het toch iets moeilijker. Wat heb ik moeite gehad met het feit dat ik op de bank lag en mijn schoonmoeder mijn ramen aan het wassen was. Of dat mijn zus moest gaan babyzwemmen met mijn zoontje omdat ik hem zelf niet zolang vast kon houden, of dat vriendinnen mijn was stonden te strijken of de kelder op aan het ruimen waren. Wat voor andere moeders “gewoon even” tussendoor gedaan werd, was voor mij een dagtaak. Ook dat mijn man na zijn werk een groot gedeelte van het huishouden moest doen was niet fijn. En dan heb ik het nog niet eens over dat ik niet meer kon werken en dat ik financieel weinig in te brengen had.

Ik kreeg een groot schuldgevoel naar iedereen, want ik vond het verschrikkelijk. Met als resultaat dat ik dus steeds minder ging vragen en dat ik totaal niet meer voor mezelf opkwam. Ik was al lastig genoeg in mijn ogen, dus ik had (vond ik toen) niet het recht om nog meer te vragen. Ik werd erg onzeker. Ik plaatste mezelf altijd op de laatste plaats en deed altijd maar wat anderen wilden.

Toen ik het traject “compassievol leven” bij Indachtig ging volgen, kwam ik er langzaamaan achter dat dit schuldgevoel en mijn onzekerheid me danig in de weg stonden. In het traject ben ik met kleine stapjes gaan werken en heb geleerd dat ik niet zo hard voor mezelf hoef te zijn. Ik heb tenslotte ook niet om die pijn gevraagd, maar het overkomt me gewoon. Ik heb geleerd dat mijn mening ook een mening is en dat ik in ieder geval niet lastig ben als ik iets vraag of wil. Dat laatste vind ik nog steeds erg moeilijk, maar ook hier zit ik nog midden in het “leerproces” en gaat het steeds beter. Ik merk ook sinds ik deze weblog schrijf dat veel mensen me hierop aanspreken. Ze vinden het fijn om te lezen en geven me complimenten. Daar moet ik erg aan wennen en in het begin vond ik dit “stom”. Nu laat ik de complimenten binnenkomen en neem ik ze aan. Het geeft me een enorme “boost” en mijn onzekerheid wordt hierdoor echt minder. Fantastisch!

Het schuldgevoel dat ik had als anderen mensen me hielpen is ook minder. Sterker nog; ik durf steeds meer zelf om hulp te vragen! Zonder schuldgevoel! Ik zie nu dat het niet anders kan en dat ik er ook voor hen ben als zij me nodig hebben! Ik kan dat dan wel niet lichamelijk, maar ik kan wel op een andere manier iets voor mensen betekenen.

Het “niet lastig gevonden worden”, daar heb ik nog wel steeds moeite mee, zoals ik al zei. Ik vind het vervelend als mensen zich aan mij aan moeten passen, bijvoorbeeld met uitstapjes, etentjes, vakanties e.d. Ik voel me zelf dan toch lastig en vindt het moeilijk om daar rustig en comfortabel bij te blijven. De mensen om me heen proberen me wel altijd erg te steunen en ik merk dat ik dit ook steeds meer durf toe te laten. Weet je? Eigenlijk zou iedereen eens zulke cursussen moeten doen. Want kennen we het niet allemaal ? Het schuldgevoel? De onzekerheid? Het niet lastig gevonden willen worden?

En toen kwam de dag dat het risico om opgevouwen in de knop te blijven zitten,

groter was dan de keus om te gaan bloeien.

                                                                                                                                                                                                                        (Anaïs Nin)

Lieve groet,

Monique