Horen, zien en zwijgen…

Aan het water is dé plaats waar ik écht mindful kan zijn en tot rust kom. Dit zijn de momenten waar ik écht naartoe kan leven. Even weg van alle drukte, afspraken en verplichtingen. Aan het water kan ik meestal echt afschakelen. Onze visweekenden zijn me daarom dan ook heilig.

Horen…
Vroeg in de ochtend zijn we naar buiten. Ik heb even geluisterd naar de ochtendgeluiden om me heen. Hoewel ik me aan het water altijd stukken rustiger voel, ben ik nog lang niet ‘zen’. Al gauw begin ik druk te praten en krijg ik ‘commentaar’ van mijn vriend. “Luisteren moet je” zegt hij. “Wat hoor je?” Haha, wie doet er nu aan Mindfulness?!
Vooral zo ’s morgens hoor je veel natuurgeluiden. Of valt het me dan meer op, vraag ik me ineens af? Een kraaiende haan, de wind door de bomen, de meerkoet ‘rennend’ over het water, een kerktoren die slaat… Veel geluiden kan ik niet thuisbrengen, dus kreeg ik ‘les’ in geluiden.
Dit brengt me even terug naar vroeger. Naar de tijd dat we met opa regelmatig op de hei gingen wandelen. Daar leerde hij ons de geluiden van dieren herkennen, de bomen en de sporen van de dieren. Mm, blijkbaar toen niet goed genoeg opgelet!

Zien…
En nu weer terug naar het moment.
Zoals ik al zei is in de ochtend de natuur op z’n mooist. In een mum van tijd komt de wereld weer tot ‘leven’. De mist boven het water geeft het altijd iets mysterieus.
Het water ligt stil en de bomen weerspiegelen erin. Af en toe is er leven in het water, waardoor de bomen hierin lijken te dansen. Langzaam komt de zon op.

Zwijgen…
Hoewel ik m’n vriend soms de oren van de kop praat, kunnen we hier aan het water ook voor langere tijd zwijgen. Je hoeft geen diepgaande gesprekken te voeren om van elkaars aanwezigheid te kunnen genieten.
Mijn mond houden en stil zijn is heel wat anders. Vaak razen mijn gedachten gewoon door. Mijn vriend kan beter stil zijn dan ik. Daarom hoort en ziet hij ook veel meer denk ik. Maar… ik blijf me telkens weer opnieuw focussen en merk dat ik toch al veel vaker stil ben en dingen opmerk. Vooral aan het water lukt me dit makkelijker.

Voelen…
Het weer is rustig. Het is nog vroeg, dus erg vochtig en fris. Mijn voeten staan stevig op de grond in het drassige gras. Langzaam trekt er een dichte mist over het water, waardoor er nog maar heel weinig van de bomen te zien is. Ik voel de onrust in mezelf, maar voor dit moment mag het er zijn.
Naast deze onrust kan ik toch echt wel genieten van alles om me heen en zijn deze weekenden eigenlijk te kort…

“The silence of nature
is very real.
It surrounds you…
you can feel it.”
~Ted Trueblood~