Berg op, berg af…

Dit keer heb ik weer veel moeite om te bedenken waar ik mijn blog over ga schrijven. Meestal zit er wel al iets in mijn hoofd, maar dit keer totaal niet. Ik nestel me daarom maar eens lekker op de bank, ga in mijn gevoel zitten en kijk wat er boven komt.
Ik realiseer me dat ik me hier de laatste weken erg weinig tijd voor neem. Het gewoon even rustig aan doen en even écht de tijd voor mezelf nemen.
De afgelopen week ben ik wel meerdere momenten in het hier en nu geweest. Dit hield me meer ‘bij de les’ waardoor ik een stuk minder chaotisch bezig was. Wel merkte ik daardoor weer beter mijn gedachten en gevoelens op. Of er kwam daardoor meer ruimte hiervoor, dat weet ik niet.

Ik heb in ieder geval een ‘mindere’ week gehad.
Je hebt van die tijden dat alle problemen tegelijk komen. Dat is nu bij mij ook weer het geval. Zit je nog volop in het ene probleem, dient het andere zich weer aan. Ik heb nu dan ook weer meer last van storende emoties.
Niet zozeer de problemen, maar de emoties waar deze mee gepaard gaan, beangstigen me soms nog. Vooral wanneer ik me een dag erg negatief of verdrietig voel. Mijn eerste reactie hierop is dan automatisch dat ik dit niet mag voelen, bang dat ik straks weer depressief raak. Maar er bestaan geen negatieve emoties. Het is gewoon een emotie, die ik als negatief ervaar. Het gaat hier om mijn interpretatie en die is dat ik niet weer depressief wil worden. Gelukkig is dit alleen een eerste reactie en merk ik dit op. In eerste instantie beangstigd me dit, maar als ik dan bewust ga voelen ebt deze angst ook weer weg.
Het is nooit zo tot me doorgedrongen, maar Angelique wees me erop dat ik hiermee dus bevestig dat voelen de angst doet afnemen.
Ik heb zoveel geleerd de afgelopen jaren en ben zo gegroeid. Er moet toch veel gebeuren wil ik weer depressief raken. Ik heb geen invloed op interne en externe factoren. Waar ik wel invloed op heb, is de manier waarop ík ermee omga. Dit kan ik voor een groot deel beïnvloeden/beheersen.

Sinds ik me realiseer dat de meeste emoties met het verleden of de toekomst te maken hebben en niks blijvend is, probeer ik me daar ook zoveel mogelijk op te focussen.
Ik sta mezelf toe om te voelen wat ik op dat moment voel. En dat wat ik voel, dat mag er zijn.
Op de één of andere manier creëert dit ruimte in mezelf. Het ene moment staan er voornamelijk verdriet, pijn en zorgen op de voorgrond, maar doordat deze gevoelens er mogen zijn, kan er ook ruimte zijn voor liefde, plezier en dankbaarheid.
Emoties die komen en gaan.

Wat mij in tijden als deze helpt is de bergmeditatie. Deze is ons aangereikt tijdens de Mindfulness. Het beeld van een krachtige, massieve berg die stevig gegrond is in de aarde. De berg is gewoon aanwezig, temidden van alle veranderingen. De berg wordt bezocht door hevige wind- en stormstoten, maar blijft zichzelf, onaangetast door wat er komt en gaat.
Ik probeer mezelf hier dan ook steeds in te zien. Ik ‘ben’ die berg en terwijl er momenteel weer een storm door mijn eigen leven gaat, probeer ik alles te laten komen en gaan en blijf ik ook in mijn kracht staan.
Niets is blijvend en zo probeer ik me staande te houden in deze turbulente periode.

Liefs Lysanne

“Life will test you, but remember this,
when you walk up a mountain, your legs get stronger.”

~Unknown~