Even rust…

Dit weekend ‘moest’ ik van mijn vriend mee gaan vissen. De afgelopen weken heb ik het erg druk gehad en ben ik weer veel over mijn grenzen gegaan. Ook zit ik al een aantal maanden meer in mijn vechtsysteem dan in mijn zorgsysteem.
Tijdens de compassie-trajecten hebben we het hier uitgebreid over gehad. Ik vond het toen erg moeilijk om te begrijpen wat nu precies het zorgsysteem was. Nog steeds zegt het woord zorgsysteem mij erg weinig. Als je bijv. vecht voor je kinderen, is dit toch ook zorgen?! Angelique gaf mij toen een andere naam hiervoor, nl. kalmeringssysteem. Kijk daar kan ik wat mee.
Hoewel er echt wel momenten zijn, moet ik eerlijk toegeven dat mijn kalmeringssysteem waarschijnlijk ergens tijdens de grote opruiming in een doos beland is. Tijd om deze dus weer eens op te zoeken!

Hoewel mijn hoofd er niet naar staat, vind ik mijn kalmeringssysteem aan het water vlugger dan verwacht. Ik sta er toch elke keer weer van versteld hoe helend de natuur kan zijn. De koele wind, het kabbelende water en mijn heerlijk warme slaapzak doen me al snel in een diepe slaap belanden. Hoewel mijn vriend het zonde vind, slaap ik de mooiste tijd van de dag, nl. de hele ochtend.
Toch vecht ik er niet meer tegen. Hier aan het water komt de vermoeidheid er echt uit en sta ik mezelf toe om ‘m te laten komen. Er is nog tijd genoeg om te genieten van de dag. En dat doe ik dan ook volop wanneer ik wakker ben. Het uitzicht op de plek waar we zitten is erg mooi. Onze tent staat onder een grote eikenboom, lekker in de schaduw. Eindelijk is alles weer groen en schijnt de zon. Dit alleen al doet zoveel met mijn gevoel!
Het zonlicht danst over het water en de vogels zingen volop. Af en toe neemt de wind de geur van de pepermuntplant mee.

Hoewel je tijdens het kamperen eigenlijk helemaal naar de basis gaat, ontbreekt het me aan niets. Aangezien mijn vriend een ervaren visser is, is er wel enige vorm van luxe in de vorm van degelijke spullen, maar dit is natuurlijk niks vergeleken met thuis. Thuis zet je automatisch de televisie aan, gooi je spullen in de magnetron, ‘moet’ je je aan een bepaalde structuur houden en zet je de verwarming aan als je het koud hebt. En het lijkt of je niet zonder dit alles kunt…
Hier aan het water heb je dit alles niet. Je hebt de (luxe) basisspullen en verder niets en toch voel ik me hier zo kalm, gelukkig en vrij.
Eigenlijk wel maf als je erover nadenkt. Hier, in het zonnetje midden in de natuur, wetende dat mijn kinderen in goede handen zijn en met pen en papier of een goed boek voel ik me heerlijk. Even helemaal uit de hele situatie stappen en terug naar de basis, afschakelen en opladen. En dit alles delen met de man van wie ik zoveel houd. Wat wil een mens nog meer?!
Nou, ja… Nu hoor ik mijn vriend al zeggen: “Vis natuurlijk! Een dikke karper!”
Maar ondanks dat ze (nog) niet willen bijten, is voor mij dit weekend zeer geslaagd en onmisbaar!

“Wisdom and compassion flow from simplicity and clarity;
From having nothing to prove and nothing to defend.”

~Barry Magid~