Angst…

De laatste tijd merk ik dat ik veel moeite heb met het schrijven van m’n blog. Toch is het me nog elke keer gelukt om iets online te zetten. Maar deze week ben ik er dagen mee bezig geweest, maar krijg ik niks op papier. Zoveel ideeën, zoveel dingen in mijn hoofd… Toch lukt het me niet om het te formuleren.

Er is zoveel gaande in mijn leven, waardoor ik m’n balans weer dreig te verliezen. Emoties van pijn, verdriet, frustratie, onbegrip, maar bovenal machteloosheid, maken dat ik ‘wankel’ en het gevoel heb nergens grip op te krijgen.

Momenteel ben ik een paar dagen alleen thuis. Ik ben normaal graag alleen en kan hier meestal erg van genieten. Even lekker mijn eigen ding doen en rust om me heen.
Toch merk ik dat ik het er nu erg moeilijk mee heb. Er is geen afleiding en de emoties en gevoelens die ik de afgelopen tijd blijkbaar toch regelmatig wegduwde dringen zich nu aan me op.
Hier heb ik het dan nu ook erg moeilijk mee. Er is zoveel wat ik moet doen en zoveel wat ik nog wil doen, maar ik heb het gevoel dat ik op alle gebieden blokkeer. Zelfs schrijven kost me zoveel moeite, terwijl ik dit zo graag doe!

Ik heb het gevoel dat ik met mezelf in gevecht ben. Mijn innerlijke criticus roept vanalles. “Kom op, stel je niet aan! Raap je bij elkaar, gewoon even doorzetten!” Maar ook het verwijt dat ik nu een blog probeer te schrijven, terwijl er nog een aantal belangrijke zaken geregeld moeten worden!
Ik merk ook dat hoe harder dit ‘stemmetje’ roept, hoe harder ik probeer te ‘vechten’. Het gevolg hiervan is dat ik me nog gefrustreerder en slechter voel en vooral nóg meer blokkeer.

Wat kan ik doen? Mijn hoofd is een chaos, mijn vermoeidheid neemt de overhand en de fysieke pijn speelt behoorlijk op. Ik vraag me af of mijn gevoel pure frustratie is, of dat het ook een vorm van paniek is?
Het is niet zozeer dat ik bang ben voor dit gevoel, maar ik merk dat oude patronen me dwarszitten. De angst dat ik dit niet aan kan. Dat ik niet sterk genoeg ben om hier doorheen te komen. De angst om in een neerwaartse spiraal te komen en weer depressief te worden.

Het lijkt een gevecht tussen angst en ‘weten’. Enerzijds is er die angst die me ‘neer wil slaan’, anderzijds is er het ‘weten’ die me verteld dat ik ook dit wel aan kan.
Alsof een mens zich altijd maar goed moet voelen?!!

Ik weet niet wat ik nu moet of kan doen, maar ik besluit om er niet voor te vluchten. Uit ervaring weet ik dat je je angsten alleen kunt overwinnen door ze aan te gaan. Dus ik besluit om nu niet mijn lijstje af te werken en hierin te vluchten, maar in plaats daarvan ga ik in bad liggen en laat ik alles over me heen komen. Ik laat alles er even zijn.
En daarna? Geen idee. Grote kans dat ik me daarna een stuk beter voel, misschien ook niet. Dat zie ik dan wel weer.
Vandaag maak ik er míjn dag van. Geen streven, geen moeten, geen verwachtingen. Ook deze dag gaat weer voorbij.

Weer realiseer ik me dat al mijn emoties en angsten gebaseerd zijn op het verleden en op de toekomst. Het wordt dus weer tijd om me te focussen op het heden. Even weer beide voeten op de grond en het huidige moment ervaren.

Liefs, Lysanne

“Fear is nothing more than an obstacle that stands in the way of progress.
In overcoming our fears, we can move forward,
strong and wiser within ourselves.”

~Unknown~