Ieder huisje…….

Afgelopen woensdag zat ik naar een programma te kijken, genaamd “Alle 100 op een rij”. Dit was een quiz gepresenteerd door André van Duin en de kandidaten waren allemaal 100 jarige vrouwen en mannen. Er zat er zelfs één tussen van 101. Geweldig! Als je ziet en hoort wat er in die 100 jaar allemaal gebeurd is. Oorlogen, armoede, recessie(s), veel mensen om hun heen die gestorven zijn en ga zo maar door. Uiteraard zijn er ook veel heuglijke feiten geweest, maar op een of andere manier komen die veel minder naar voren. Dat is toch gek eigenlijk? Als ik naar zo’n programma aan het kijken en ik luister naar hun verhalen, dan word ik toch ook weer heel bewust van veel dingen.

Je hebt wel eens situaties waar je in zit en waar je van denkt dat je er nooit meer uit komt. Het ziet er troosteloos uit en je ziet het totaal niet meer zitten. Ik weet zeker dat deze mensen dat gevoel heel goed kennen. Toen hun familieleden in de oorlog gesneuveld zijn of toen hun echtgenoten stierven of toen één iemand twee van haar kinderen verloor. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Toch zijn die mensen er op een bepaalde manier doorheen gekomen. Met behulp van de liefde van mensen om hun heen en met behulp van hun eigen kracht! Een man van 100 was aan het vertellen dat hij zich overal met humor doorheen sloeg. Een vrouw vertelde dat zij er zich doorheen sloeg, door (hoe gek het ook klinkt) gewoon door te gaan met (het) leven. Dag voor dag, soms zelfs uur voor uur. Deze mevrouw is lang in mijn gedachten blijven hangen. Ze doet me denken aan iemand die ik goed ken en die me heel dierbaar is. Zij heeft pas geleden ook erg slecht nieuws gehad en zegt ook tegen mij, ”Ik ga gewoon door en leef bij de dag. Ik kan verder niets aan de situatie doen, dus accepteer ik dat voor dit moment”. Daar heb ik zo’n respect voor, als je dat kan.

En zo heeft ieder huisje zijn kruisje. De een heeft te maken met ziekte en dood, de ander met depressies en mishandeling, weer een ander met armoede en werkloosheid. Het overkomt ons zonder dat we dit zelf in de gaten hebben en waar we vaak zelf niets aan kunnen doen dat het komt. Wat we zelf wel kunnen doen, als het komt, is een manier uitzoeken hoe hier mee om te gaan. Je kan er tegen blijven vechten en dat kost je vaak zo’n energie dat de situatie vaak nog erger wordt, of je probeert het te zien hoe het op dat moment is en dit te aanvaarden.

Gisteren had ik ook zo’n dag. Met een druk weekend voor de boeg had ik van allerlei dingen op de planning staan. Echter naarmate de dag vorderde kreeg ik steeds meer pijn. Ik ben gaan liggen, gaan mediteren, maar niets hielp. De pijn zakte niet. Ik begon me te verzetten en sprak mijn gedachtes uit: “Nu zit ik hier weer en ik wil zoveel en het lukt maar niet…….. en waarom heb ik nu die pijn…….. en ik ben het zat …….” Afijn, je kent het wel, denk ik. Op een gegeven moment dacht ik, Monique, dit heeft geen zin. Je kan je wel blijven verzetten maar op dit moment schiet je daar helemaal niets mee op en maak je het alleen maar erger. Ga rusten, ga ontspannen en kijk morgen verder. De dingen die nog allemaal moeten gebeuren, dat kan morgen ook. Dan vraag je iemand om te helpen en dan komt het goed. Dat heb ik gedaan. Ik ben lekker gaan liggen, heb tv gekeken en ben op tijd gaan slapen.
Vandaag heb ik om hulp gevraagd en zij helpen me met de dingen die nog “moeten” gebeuren.

Dit is gemakkelijker gezegd dan gedaan en dat begrijp ikzelf als geen ander! Ik dacht in het begin ook, dat ik altijd alles zelf moest doen, of ik nu pijn had of niet. Ik moest door van mezelf. Op een gegeven moment kom je in de Mindfulness tegen dat het allemaal niet “moet” , denk eens aan jezelf, luister naar je lichaam. Je kent de uitspraken wel. Nou, ik heb het niet bij de uitspraken gelaten , ik ben het gaan doen. Ik ben gaan ervaren hoe het is om mezelf en alles rond om mij heen te accepteren, toe te laten en te ondergaan, zonder te oordelen of ertegen te vechten. En weet je? Het bevalt me goed!

Veel energie gaat verloren in vechten tegen die veranderingen waar we juist zo naar verlangen

(auteur onbekend)

Lieve groet,
Monique