Perfectionisme

Deze week ben ik gestart met Voluit Leven. Dat klinkt wel mooi, toch?! Maar… ik bedoel met het traject ‘Voluit Leven’ (ACT) bij Indachtig.
Enkele jaren geleden heb ik dit traject al een keer gevolgd. Dit was het eerste traject van ACT dat Angelique toen gaf. Degene die Angelique kennen, weten dat haar passie en enthousiasme voorop staan en daarbij anderen nét zo enthousiast weet te maken. Dit gaat voor mij in ieder geval helemaal op.

In de tijd dat ik aan dit traject deelnam, ging het niet al te best met me. Mijn chronische vermoeidheid stond toen behoorlijk op de voorgrond en beheerste nogal mijn leven, waardoor alles maar moeilijk bij me binnenkwam. Angelique, die in haar enthousiasme zoveel mogelijk kennis, metaforen en informatie met ons wilde delen, heeft mij toen overladen. Ik vervolgens weer in míjn enthousiasme wilde natuurlijk ALLES onthouden en hier mijn voordeel uithalen. Helaas legde ik hierin de lat véél te hoog voor mezelf, waardoor ik voor mijn gevoel juist niet goed eruit kon halen wat ik op dat moment kon gebruiken en vooral ook nodig had.
Dit, in combinatie met nog andere redenen was voor mij een reden om het traject nogmaals te volgen.

Dit was mijn gevoel hierover, maar wat had ik het mis! Hier werd ik me pas écht bewust van op het moment dat ik rustig ging zitten en ik liet bezinken wat hieraan vooraf was gegaan.
Ik was wat aan de late kant vertrokken, via de telefoon m’n navigatie niet meteen opgestart krijgen, een tractor voor me, tussendoor een telefoontje krijgen (weg navigatie!), vervolgens te laat binnenkomen én ook nog zelf even moeten bellen… Laat ik het maar houden op maandagochtend-stress.
Voorheen zou de toon al gezet zijn voor mijn dag en zouden mijn gedachten op hol zijn geslagen. Gedachten als: “Kom ik al te laat en moet ik ook nog even bellen! Wat zullen de anderen wel niet van me denken?! Enz, enz.” Vervolgens zou m’n gevoel snel veranderen. Ik voelde me al gestrest, dus dit zou verergeren. Ik zou me negatief en vooral onzeker voelen en daarbij mezelf ‘neersabelen’. Hierdoor zou mijn gedrag ook beïnvloed worden en ik zou waarschijnlijk niet eens hebben durven aangeven dat ik eerst nog moest bellen. Om dan vervolgens kwaad op mezelf te worden en me zeer ongemakkelijk voelen omdat ik toch écht even gauw moest bellen, maar dit niet zou durven zeggen.
Kortom, ik zou in een negatieve vicieuze cirkel belanden en dit zou op z’n minst de dag voortduren.
Dit keer merkte ik het vrijwel meteen op en kon ik mezelf toestaan om te zien dat het onmacht was. Ik kraakte mezelf niet af, waardoor ik het gewoon als een vervelende situatie kon zien. Het was klaar, ik ging zitten en was aanwezig. Wat een mooie verandering!

Toen we eenmaal begonnen kregen we de vraag wat we voor onszelf uit dit traject willen halen. De laatste tijd merk ik dat de stroom van gedachten, regels en oordelen me weer erg belemmeren. Door alle verplichtingen, afspraken en dagelijkse zaken zie ik weer even door de bomen het bos niet meer. Ik heb er last van en dit komt m’n vermoeidheid niet ten goede. Dit merk ik ook dan ook weer tijdens het schrijven van mijn blog, ik zit teveel in mijn hoofd, waardoor ik mezelf nog meer druk opleg en daardoor nog meer stagneer. Eigenlijk hoop ik dus dat dit een wisselwerking heeft, waardoor mijn blogs schrijven ook weer wat makkelijker zal gaan.

Bij de anderen kwamen o.a. thema’s als omgaan met perfectionisme en de innerlijke criticus naar voren. Allemaal heel herkenbaar, terwijl ik tegelijkertijd bedacht dat ik daar al zo in gegroeid ben en ik niet meer zo perfectionistisch ben…
Wat een lachertje! Want ondertussen had ik het liefst met pen en papier in een hoekje gekropen om al die ideeën voor m’n blog te noteren!!!

Waarschijnlijk is de aanpak van m’n perfectionisme dan toch wel een goed doel? Een hoofddoel zelfs?!
Maar ach, misschien moet ik nu maar meteen alles overboord gooien en gewoon gaan ervaren wat deze reis me weer gaat brengen. Er gewoon op vertrouwen dat ik ook dit keer, net als m’n vorige trajecten en sessies me weer heel veel positiefs zal brengen.

Liefs, Lysanne

“Have no fear of perfection- you’ll never reach it.”
~Salvador Dali~