Non-irritability

De zin waar ik vorige week mee eindigde was ” Wanneer lukt het je deze week om helemaal zen te blijven?” Aan de hand van de ity “Non-irritability”, werd deze vraag gesteld. Ik ben aan het twijfelen of ik hem deze week kan behandelen, want ik zit niet zo goed in mijn vel. Ik wou hem eerst verplaatsen naar volgende week, maar toen bedacht ik me. Ik hoef me toch niet helemaal op mijn best te voelen om deze ity te ondergaan? Nee, misschien is het juist wel goed nu. Dit is het nu en of ik me nu lekker voel of niet, dit is hoe ik me nu voel en daar gaat het toch eigenlijk om?!

Zoals ik al zei, het is niet zo’n geweldige week. Ik heb erg veel pijn en daar komt bovenop dat ik een tennisarm heb. Jeetje, wat kan zo’n klein knobbeltje veel pijn geven! Maar, in het kader van Non-irritability en Mindfull thinking, probeer ik dit over me heen laten komen. Ik probeer zoveel mogelijk naar mijn lijf te luisteren en te leven in het moment. De eerste dag is dit nog geen probleem, de tweede ook nog niet, maar de derde dag begint het al te kriebelen. Ik praat maar niet over de vierde en vijfde dag, want daar is “Non-irritability” ver te zoeken. Ik verval in oude patronen. Ik blijf thuis en wil het liefst zo weinig mogelijk contact met mensen. Ik voel me schuldig naar iedereen omdat ik dingen niet mee kan doen, afspraken af moet zeggen enzovoort. Mijn man was jarig deze week, wat betekende dat we veel bezoek kregen. Daar zag ik tegenop, waar ik me dan ook weer schuldig over voelde…….. Gelukkig heb ik een schat van man en hij brengt me vaak de “spirit” die ik nodig heb om het van een andere kant te zien. Samen met onze zoon weet hij er altijd wel weer een vrolijk tintje aan te geven, waardoor ik kan relativeren.

En dan is daar natuurlijk ook nog ons “Compassievol-groepje”. Dit groepje bestaat uit 8 mensen, waaronder Angelique van Indachtig. We hebben allemaal het Compassievol leven traject gevolgd en het klikte zo tussen ons, dat we nog steeds iedere maand bij elkaar komen. We praten, lachen, huilen, luisteren en mediteren met elkaar. Heerlijk om zo te kunnen en te mogen praten met mensen. Wat knap je daar van op. Ze laten me op duidelijke manier zien dat het verdriet en de onmacht om de pijn, er mag zijn.

Ze lieten me ook zien dat ik voor mezelf dacht dat ik er was; Ik heb alle trajecten doorlopen, en dus weet ik nu “hoe het moet”. In mijn ogen mag ik dus niet meer “zeuren”, want ik weet toch hoe moet? Ik weet toch hoe ik met verdriet en pijn om moet gaan? Nee, Monique, de praktijk is toch anders dan de theorie. Je krijgt in de trajecten handvaten, maar dat wil niet zeggen dat het verder allemaal van een leien dakje gaat. Maar je kan wel steun zoeken in Mindfulness en de andere trajecten.

Voor mij is het “Compassievol Leven” belangrijk op dit moment. Door hiermee te mediteren leer ik veel en zie ik mijn pijn ook weer anders. Het laat me zien dat ik ook met mededogen naar mezelf mag kijken. (En niet alleen naar anderen) Het feit dat ik er zelf bewust van ben dat ik in oude patronen val is ook al een hele goede stap. Ik merk het zelf op en ik probeer er ook wat mee te doen. Dat dat niet meteen allemaal goed gaat mag en wil ik niet veroordelen. Met kleine stapjes kom ik er ook!

Wanneer lukte het me deze week om helemaal zen te blijven? Toen ik in de auto zat te wachten bij het stoplicht en op de radio een heerlijk lied ten gehore werd gebracht. Toen ik met mijn karretje in de rij bij de kassa stond en innerlijk moest lachen om de mensen die zich druk maken dat ze in de verkeerde rij zijn gaan staan. Toen mijn zoon, onder het koken kwam vragen of ik hem wil overhoren. Ja , bij deze momenten kan ik helemaal zen zijn. En zelfs toen mijn man                                                                 jarig was (waar ik tegenop zag), heb ik ’s middags alles van                                                                 me afgegooid en geprobeerd om de hele dag zen te zijn.                                                                      Volgens mij heel goed gelukt!

Ik maak me al lang niet meer druk als ik in de rij sta en iemand dringt voor of als het regent of als ik verlies met kaarten. Waar ik me altijd aan vasthoud in zo’n moment is: “Is het ècht zo erg, als je langer dan drie minuten moet wachten? Of als je verliest met kaarten? Heb je daar morgen, volgende week, volgende maand nog last van?” Of als je je aan mensen ergert: Is het ècht zo erg wat ze doen? Probeer niet te oordelen over deze persoon, laat het zijn, dat maakt het een stuk gemakkelijker.

Ik wil hier wel iets aan toe voegen. Af en toe ergeren is niets mis mee, we zijn tenslotte allemaal mensen, maar om af en toe eens stil te staan bij “Non-irritability”, maakt je vrijer, lichter en vrolijker.

“Liefde is het inzicht dat de dingen en mensen
niet anders kunnen zijn dan wat ze zijn.”
(Alexander Smit)

De ity voor aankomende week is: Adaptibility

“Flexibiliteit. Aanpassingsvermogen, zou je ook kunnen zeggen. Buigzaamheid. Je aanpassen aan de situatie, meegaan met de stroom. Wat heeft deze situatie nodig? Wat heeft deze persoon nodig. Geef het! De grote vraag is natuurlijk: tot waar pas je je aan? Tot waar ga je mee met de groep, tot waar pas je je aan aan de heersende norm? Aanpasbaarheid wil ook zeggen: weten waar je grens ligt. Je hoeft je niet aan te passen als je het ergens niet mee eens bent. Je kunt rustig zeggen ‘Ik vind dit niet prettig, ik doe niet meer mee’, maar zonder anderen te veroordelen. Riet buigt, maar het knakt niet.

Waar zou je best wat meer in kunnen meebewegen? En waarin zou je juist wat steviger moeten zijn?”

Lieve groet,
Monique