(On) Begrip

Onbegrip van mensen om je heen is iets waar mensen met chronische pijn veel mee te maken krijgen. Als je aan de buitenkant niets ziet is het voor een ander heel moeilijk te begrijpen waarom je sommige dingen moet afzeggen of sommige dingen niet kunt. Ik snap dat aan één kant wel. De buitenkant ziet er goed uit, dus hoezo zou je dan iets hebben? Ik vraag me dan wel eens af, hoe moet iemand met een chronische ziekte er dan uitzien? Hoe moeten mensen er dan uitzien om te voldoen aan hun plaatje van ‘ziek zijn’. Met wallen onder de ogen? Grijs, lijkbleek of purpergroen? Zou het geloofwaardiger zijn als mijn gezicht volstaat met bulten of als ik een stok heb of een arm in de gips? Met zweetdruppels op het voorhoofd door koorts of met een rollator lopen?

Zoals ik al zei, ik kan het voor een stuk ook wel begrijpen. Het is een cliché, maar mensen die zelf niet geconfronteerd worden met een chronische ziekte (bij henzelf of een naaste) hebben meestal geen idee wat daar allemaal bij komt kijken. Ik durf zelfs te zeggen dat ik zelf ook wel eens zo gedacht heb. Tot het moment dat je zelf iets krijgt. Dan kijk je er ineens totaal anders tegenaan………………………

Ik weet nog in het begin van mijn ziek zijn. Toen ik voor de eerste keer geopereerd was werd me aangeraden om zoveel mogelijk de balans te vinden tussen rusten en bewegen. Bij mij was dat dus wandelen want fietsen lukte totaal niet. Zo kwam het dat ik wel vier of vijf keer per dag een blokje om ging. Dit beviel goed, totdat ik opmerkingen kreeg , hoe ik dat allemaal wel kon doen. Ik had toch pijn in mijn rug?  Ik wandelde zoveel, ik zag er niet ziek uit, dus waarom kon ik dan niet werken of mee naar een feestje. Ik wilde altijd uitleggen hoe het in elkaar stak, maar ik kreeg (in mijn ogen) geen begrip. Ik vond het verschrikkelijk dat mensen zo over me dachten. Ik bleef me maar verontschuldigen en trok het me zo erg aan dat ik op een gegeven zelfs niet meer mezelf was. Ik deed alleen maar wat mensen verwachtten van mij.

Dankzij o.a. Mindfulness  kreeg ik een heel duidelijk inzicht. Ik heb altijd gedacht dat ik een heel open persoon was, maar eigenlijk is dat op sommige gebieden niet zo.Ik praatte wel veel en had altijd wel wat te vertellen maar ik praatte nooit over mijn pijn, laat staan over wat het betekent om ieder dag van mijn leven te leven met pijn. Hoe dit zijn invloed heeft op mijn leven en dat van mijn gezin. Hoe ik een week moet boeten voor één feestje. Hoe ik ’s morgens wakker wordt, met zo’n pijn dat ik me afvraag hoe ik die dag toch door moet komen. Hoe kon ik dan verwachten dat mijn omgeving dit wel begreep? Natuurlijk was daar dan onbegrip, want ik was zelf niet duidelijk.  Het werd tijd dat ik zelf ook eens wat duidelijker werd naar anderen toe.

Dit was wel lastig. Daar waar ik eerst niets over zei, moest ik me nu kwetsbaar opstellen. Tenminste, zo zag ik dat. Dat dit helemaal niet zo is, dan weet ik nu, maar toen nog niet. Ik voelde me klein, zielig, gekwetst en alleen (wat ik niet wilde), maar hier moest ik toch echt even doorheen. Ik schaamde me om te zeggen als ik pijn had of dat ik niet mee kon naar een feestje vanwege de pijn. Maar nu moest ik dat allemaal zeggen om duidelijkheid te creëren, voor hun, maar uiteindelijk ook voor mezelf. Door zo duidelijk te zijn naar mijn omgeving is er wel het een en ander verandert. Ik krijg steeds meer begrip van anderen en ik ben erachter gekomen dat sommige mensen altijd al begrip hadden, maar dat ik dat niet zag.

Nu ik het stukje begrip /onbegrip steeds beter begrijp, maakt het dat het allemaal wat gemakkelijker gaat. Onbegrip zal er altijd wel zijn. Dat maakt niet uit weet ik nu. Dat mag er zijn; het ligt aan jezelf wat je hiermee doet.

 Het leven kan met liefde en humor worden geleefd:

 liefde om het te begrijpen en humor om het te dragen

(Carlos Fisas)

Lieve groet,
Monique