Hoe is het?

Hey hallo! En? Hoe is het? Ja, goed hoor! En met jou? Ook alles goed? Ja hoor, prima!

Vaak zijn dit beleefdheidsvraagjes en verwacht niemand eigenlijk een eerlijk antwoord. Toen ik gisteren iemand tegenkwam (ik had hem al zeker drie jaar niet meer gezien) en vroeg hoe het met hem ging, schrok ik dan ook eigenlijk even van zijn (eerlijke )antwoord. Hij had betere tijden gekend en vertelde dat hij doof was geworden in korte tijd en zijn baan verloren had. Dus nee, het ging even niet zo goed. Toch vond ik het geweldig van hem dat hij gewoon meteen antwoordde dat het niet zo best ging! Van daaruit kon ik ook een mooi gesprek aangaan en hem op dat moment het luisterend oor geven wat hij nodig had.

Een paar weken geleden zat ik met iemand te praten die ik helemaal niet kende. We zaten langs elkaar en we raakten aan de praat. We kregen het over Mindfulness en voordat we er erg in hadden, werd het zelfs een vrij serieus gesprek. Dat kan je weleens hebben, dat dat eigenlijk niet de bedoeling was, maar toch ontstaat. Op een gegeven moment kregen we het over werk. Een gevoelig punt voor mij, want ik heb er erg lang moeite mee gehad, dat ik niet kon werken. Hij vond het vreemd dat ik niet wat voor mezelf begonnen was met bijvoorbeeld maatschappelijke begeleiding of zoiets. Hij kende mij helemaal niet, maar ik had schijnbaar indruk op hem gemaakt.

Dat ik het werk na 19 jaar thuiszitten nog steeds mis, hoef ik denk ik niet uit te leggen. Ik mis collega’s en gewoon het werk zelf ook. Toch heb ik me thuis nog nooit een moment verveeld. Ik zoek altijd wel iets wat ik kan doen, afhankelijk van hoe mijn pijn is die dag. De sociale contacten die ik mis met werken, haal ik uit mijn buurt en mijn vrienden en kennissen. Ook door me aan te melden bij cursussen, vrijwilligerswerk enz, heb ik meerdere sociale contacten.

Daar ben ik blij om, want ik heb ook veel sociale contacten verloren door de jaren heen. Sommige daarvan waren echte (dacht ik) vriendinnen. In het begin vragen ze nog of je meegaat winkelen of wandelen enzovoort, maar als je drie keer zegt dat je dat eigenlijk niet kan op dat moment, dan vragen ze het al minder en uiteindelijk vragen ze je helemaal niet meer. Dat doet pijn!! Aan de ene kant wil ik eerlijk kunnen zijn tegen mijn vriendin door te zeggen dat ik echt niet mee kan wandelen. Aan de andere kant rekent ze me erop af.

Ik heb wel eens tijden gehad dat ik sommige dingen wel deed, ook al lukte dat eigenlijk niet op dat moment. Dit deed ik omdat ik bang was. Bang om alleen te komen staan. Dit hield ik niet lang vol en heb toen mijn vrienden leren kennen. Er vielen er een paar af, maar er zijn er zeker ook voor in de plaats gekomen. Zeker de laatste jaren ben ik, wat dat betreft, veel beter mijn eigen ik gaan leren kennen. Zodoende sta ik sterker in mijn schoenen en weet ik dat echte vrienden je gewoon nemen zoals je bent. Ook al kun je niet altijd mee of kun je iets niet doen.

Sommige mensen komen in je leven als zegeningen,
anderen als lessen.
(Moeder Teresa)

Lieve groet,
Monique