Overdenken

In de rust van de zondagmorgen overdenk ik de afgelopen weken. We hebben lang vakantie gehad dit jaar en hoe mooi en leuk het ook is geweest, ik ben toch wel blij dat “de regel” weer terug is. Nog één weekje schoolvakantie en dan komt ook die regel weer terug. Daar functioneer ik toch het beste op.

De vakantie is voor ons begonnen met een weekje Duitsland. Het bergachtig gebied nodigt uit tot een mooie wandeling en meteen wordt ik met de neus op de feiten geduwd. Nee, dat wandelen gaat niet echt meer lukken. Ontzettend jammer en wat doet die constatering wederom pijn! Ik zou inmiddels toch beter moeten weten, zou je zeggen, maar toch probeer ik het iedere keer weer. Op zoek naar hoe we dan de vakantie gaan invullen, is de week al voorbij en kom ik tot de zalige conclusie dat er nog zoveel andere leuke dingen zijn, die wel nog lukken.

Eenmaal thuis gekomen verheug ik me op de komst van onze nieuwe bewoner; Ja ja, we hebben een nieuw gezinslid: “Bruunke”. Een mooie Nova Skotia Duck Toller Retriever van acht weken. Op een zonnige vrijdagochtend mogen we hem, na een uurtje rijden, in de armen sluiten. Heerlijk! Die puppygeur en zijn zachte vacht, zijn kleine likjes en kleine beetjes in je hand. De weg naar huis zit hij de hele dag bij mij en de band is er meteen.

Waar ik van schrik zijn de heftige emoties die het bij mij teweeg brengt. Met veel tranen en heel veel bezoekjes heb ik die dag afgesloten. De emoties sluiten zich niet af. Zeker drie-vier dagen lijkt het wel of ik “kraamtranen” heb….hahaha. Het lijkt wel of ik, zoals iemand het me beschreef, opnieuw mama geworden was. Inclusief de bijbehorende emoties.

Zo’n kleine kruimel heeft alle zorg, steun en verzorging nodig en natuurlijk het zindelijk maken. Daar heb ik me trouwens wel in vergist. Ik dacht, dat doe ik wel even, heb ik tenslotte vaker gedaan. Ja, maar toen had ik nog niet zoveel beperkingen dan nu. Het komt dus veel op mijn man en zoon neer en af en toe heb ik daar toch wel erg veel moeite mee.

Door dit alles gebeurt het dat ik een enorme terugval krijg in de vakantie. Ik ben weer (meende ik) terug bij af en kan mijn schuldgevoelens en onmacht niet plaatsen. Ook de pijn is enorm toegenomen, maar ja dat is niet gek. Als ik mentaal niet goed zit, is dit meteen te voelen in mijn lijf.
Na veel gesprekken met mijn partner en Angelique van Indachtig zie ik toch steeds meer weer in, dat het veelal de gedachten zijn die het mij moeilijk maken.

Dit wetende gaat het langzaamaan weer beter en probeer de gedachtes voorbij te laten varen. Het boek van Voluit Leven heb ik weer eens doorgenomen en besef weer dat ik niet de gedachtes ben. Bij de verzorging van Bruunke doe ik wat ik kan en mijn gezinsleden doen de rest.

Ik ben wel verschrokken hoe snel ik weer “terug bij af” was en ik kom erachter dat het belangrijk is om iedere dag bewust te worden van je gedachten en van je doen en laten. Het maakt je sterk en geeft je zelfvertrouwen. Voor nu ga ik lekker genieten van onze lieve pup en van een laatste week (school)vakantie……

Je gaat je een stuk beter voelen
als je er niet meer op uit bent
om je ‘goed’ te voelen.
(Erik van Zuydam)

Lieve groet,
Monique