Onbegrip of begrip?

Dat mensen met een (niet zichtbare) beperking vaak onbegrip ervaren, dat is wel bekend. Zelf ervaar ik dat ook vaker en de ene keer lukt het me beter om hier mee om te gaan, dan de andere keer. Hoe je zelf met je beperking omgaat speelt hierin ook een rol, heb ik gemerkt. Ik heb inmiddels al vrij veel beperkingen geaccepteerd, maar er zijn altijd nog beperkingen die ik erg moeilijk vind om te accepteren.

Neem nou dat onbegrip….. Nee, het is zeker niet leuk als je altijd maar moet vechten voor een beetje begrip, maar ik denk dat als je jezelf wat meer openstelt naar anderen toe, dat zij dan ook meer begrip voor je kunnen tonen. Mijn handicap is niet zichtbaar, maar des te meer voelbaar voor mezelf. Hierdoor lijk ik vaker onbegrepen te worden; immers je ziet niks aan me. Een tijdje geleden deed er zich een situatie voor, waardoor ik ineens anders tegen onbegrip aan ging kijken.

Alleen de boodschappen doen, zit er voor mij al lang niet meer in, vandaar dat mijn man dit altijd doet. Nu ging dat even niet en zodoende ging ik met een vriendin boodschappen doen. Zo winkelend door de gangetjes kregen we het er over dat dit voor mij niet meer lukte alleen. Ik zei haar dat ik me niet kon voorstellen dat zij niet moe zou zijn, na het boodschappen doen. Voor mij voelde boodschappen doen als topsport. Zij antwoordde toen: “En ik kan me niet voorstellen dat jij zo moe bent na het boodschappen doen”.

Ik keek haar aan en dacht, ”ja, zo heb ik er eigenlijk nooit over gedacht”. En zo is het ook. Ik heb er zo nooit over nagedacht! Dit kleine gesprekje bleef die hele week in mijn gedachten hangen. Wij, mensen met een beperking zichtbaar of niet, “klagen” altijd maar over dat wij geen begrip krijgen. Maar is het niet zo, dat wij ons misschien ook niet genoeg openstellen daarvoor? Geven wij wellicht te weinig aan wat we kunnen en niet kunnen? Zijn we niet teveel met onszelf bezig om maar begrepen te worden?

Ik ben eens extra op gaan letten in mijn dagelijkse leven over (on)begrip. En het viel me eigenlijk meteen al op dat ik inderdaad wat opener mag zijn over mijn lichamelijke beperkingen. Als ik niet aangeef hoever ik iets kan, kan een ander dit ook niet weten. En ik kan en màg dan ook niet verwachten van die persoon dat zij/hij me begrijpt. Zij of hij kan tenslotte niet in mijn hoofd kijken hoe ik het wil, dus ik zal het zelf moeten aangeven.

Na deze “ontdekking” gedaan te hebben, probeer ik meer aan te geven naar anderen wat ik wel of niet kan en waar ik hulp bij nodig heb. Nu vind ik sommige dingen wel erg moeilijk om aan te geven, maar ik ga eraan werken. Zo ben ik duidelijker naar anderen toe en wellicht ga ik “onbegrip” steeds minder tegen komen. Wie weet wat er nog meer van komt……………….

Hoe minder jij jouw hart openstelt voor anderen,
hoe meer jouw hart zal lijden.

(Deepak Chopra)

Lieve groet,
Monique