Je sterke kanten!

Afgelopen dinsdag hebben we de derde bijeenkomst van het traject “Dit is jouw leven” gehad. Een ontzettend interessant en enerverend traject. Je sterke kanten staan erg centraal en op spelender wijze kom ik erachter dat ik toch veel sterke kanten heb. Dit in tegenstelling tot wat ikzelf altijd dacht. Angelique van Indachtig hield me, op haar eigen leuke manier, een grote spiegel voor. Ik had zelf niet eens in de gaten dat ik altijd eerst mijn zwakke kanten zie (en vertel). Ik verschrok me hier zelfs heel erg van en het heeft me de rest van de week dan ook niet meer losgelaten.

Wat raar eigenlijk dat ik dat zelf niet in de gaten had. Wellicht is het er gewoon de laatste jaren ingeslopen. Ik ben steeds meer afhankelijk van mensen om mij heen om bepaalde dingen te doen. Het zijn voor hun heel gewone dingen, maar voor mij iets groots (in mijn gedachten) wat me niet meer lukt. Zo word ik iedere dag met de neus op die feiten geduwd, met als gevolg dat ik alleen nog maar zie wat me niet meer lukt. Heel erg jammer natuurlijk , maar ik zag het niet. Tot nu toe! Na de immense spiegel die me voorgehouden werd, zie ik langzaamaan dat ik inderdaad wel veel sterke kanten heb. Daar wil ik in geloven en daar wil me aan vasthouden.

Op eenzelfde manier heb ik afgelopen week ook mogen ervaren dat sommige lichamelijke therapieën geen pijn hoeven te doen. Ik heb al zoveel lichamelijke therapieën gehad, die veel pijn deden. Na verloop van tijd zou die pijn minder worden, werd me beloofd. Ik reed vaak huilend van de pijn naar huis, maar met de gedachten, dat dit alles nodig was om uiteindelijk minder pijn te ervaren. Echter, bij de meeste behandelingen, kwam dit niet uit.

Deze week had ik een afspraak gemaakt bij een voetreflexplustherapeute, die werkt met Chinese geneeskunde. Ik had van te voren naar desbetreffende persoon gemaild dat ik eigenlijk een keer een massage wou die me geen pijn deed en vroeg of dat bij haar kon. Ze reageerde heel enthousiast en afgelopen donderdag was het zover. Ik wist niet wat ik moest verwachten en was wat zenuwachtig. Dat dit helemaal niet nodig was, voelde ik meteen toen ze de deur opendeed.

Een lief warm mens stond voor mijn neus en ik voelde me meteen rustig. Na kennis gemaakt te hebben met elkaar, begon ze aan de behandeling; een energetische beenmassage. Ik liet het helemaal over me heen komen en kroop lekker onder de dekens en genoot van de warme kruik die ze op mijn buik legde. Heeeeerlijk!!! Ze nodigde me zelfs uit, mocht dat lukken, om te gaan slapen. Dit heb ik niet gedaan, want dat vond ik zonde. Wat heb ik genoten van deze massage en tranen rolde over mijn wangen. Heerlijk, geen pijn, maar gewoon fijne aanraking. Ik heb me de rest van de donderdag verwend met een luie dag. Theetje, dekentje en een boek!

Ik zou nu alweer bijna vergeten zijn, hoe dat voelde donderdag, want nu, zittend op de bank om mijn blog te schrijven, giert de pijn weer in alle hevigheid door me heen. Stekend, brandend, scheurend, krampachtig, noem maar op. Dit is alweer vanaf donderdagavond zo, maar het stoort me nu even niet. Tuurlijk vindt ik het niet leuk en heb ik pijn en ben moe, maar op één of andere manier kan ik me nu beter opvangen. Ik denk aan de beenmassage, aan wat ik al geleerd heb in de Mindfulness en probeer de pijn toe te laten.

Dat is gek?! Pijn toelaten?! Ja, pijn toelaten! Want dat is voor mij de enige manier (daar kom ik nu weer achter) om te overleven.  Mijn leven ziet er nu eenmaal zo uit en daar moet ik het toch echt mee doen. Die spiegel van afgelopen week hou ik in gedachten en ik ga mijn sterke kanten eens verkennen. Wie weet wat daar nog van komt……………………;)

Lieve groet,
Monique