Afscheid……..

Onze eerste ontmoeting….het klikte meteen!

Een jaar en drie maanden geleden mochten we ons nieuwe hondje op gaan halen bij de fokker. Zijn naam was Bruunke. Vanaf de allereerste keer dat ik hem ontmoette, was er een klik. Die klik is ook altijd gebleven. Een jaar, twee maanden en 1 dag hebben we het grootste plezier gehad samen. Een grotere vriend kon ik me bijna niet voorstellen. Bij verdriet en pijn, leefde hij mee en was niet bij me weg te slaan. Maar we hadden ook heel veel lol en dat vond hij geweldig. Lekker dollen samen. Dat is nu over…..weg…..voorbij…..

Het was donderdag 6 oktober…………………

Guus, mijn zoon en jouw grote vriend, wou je wat lekkers aanbieden, maar bij jou ging er iets mis. Iets mis in je hoofd? Ik weet het niet, maar je hebt om één of andere reden je grote vriend in zijn hand gebeten. Jij, zo’n lieve en mooie hond………..Het was niet zomaar een beet, het was er één waar we mee naar het ziekenhuis moesten. We waren erg geschrokken, maar jij volgens mij nog meer. De hele dag erna heb je onder een stoel gelegen en je kwam nog niet eens naar ons toe. Ik denk dat je geweten hebt, wat onze volgende stap MOEST zijn. Je kon niet langer bij ons blijven, want bijten, dat tolereren we onder geen één omstandigheid. Hoeveel verdriet dit ook met zich meebrengt.

Na wat belletjes hadden we een goed adres voor je gevonden en we hebben je met veel pijn moeten afgeven. Zondagochtend 9 oktober zou je vertrekken. Ik heb de zaterdagavond afscheid van je genomen, want ik kon je niet de deur uit zien lopen………….

Je favoriete plekje….

Toen je die zondagmorgen vertrokken was, wist ik me geen raad toen ik beneden kwam. Het was leeg, stil en koud. Ik heb mijn pen gepakt en mijn gevoel maar opgeschreven………………. Pas nu, 6 weken later, heb ik de moed om het te plaatsen in mijn blog. En ook nu komen de gevoelens van verdriet, pijn en schuldgevoel weer naar boven en kan ik dit niet plaatsen zonder een traan. Maar dat mag! Verdriet en pijn horen er bij! Bij mijn grote gemis aan jou. Ook dat is Mindfulness! Actief aanvaarden, aanvaarden dat het verdriet er is en mag zijn. De zuivere pijn voelen en dit ook toelaten.

Lieve Bruunke, hieronder mijn gedicht naar jou, geschreven op het moment dat je voor de laatste keer ons huis uitliep. In mijn hart heb je een heel speciaal plekje, en dat zal altijd blijven. Maar voor ons is er het afscheid…..dag lieve vriend, het ga je goed!

Daar sta je dan, zomaar op een site van een asiel
Zo lief, zo leuk, dat is waar ik voor viel
Helaas kwam er een andere kant van jou naar boven, eentje zo vreemd voor mij
Je angst, je onrust, dat maakte jou niet blij

Mijn hart breekt, als ik je zo zie staan
Wat zal ik het missen, de rondjes die ik nu alleen moet gaan
Niet meer samen met de bal, samen het grootste plezier
Zo’n bijzonder hondje, maar nu ben je niet meer hier

Ik word wakker, en hoop dat het niet waar is
Maar eenmaal beneden, daar is meteen het gemis
Je kopje naast me op de bank, met van die lieve ogen
Of in de regen lekker rennen, nat naar binnen, zonder drogen

In Guus vond je je grote vriend, ook hij vond dat zo
Hij mist jou in zijn hoekje, je plekje langs zijn bureau
Op jouw zitzak samen dollen, het grootste plezier
Of rennen door de tuin, je bent zo’n heerlijk dier

Toch ging er iets in je hoofdje mis, anders viel je toch niet je grote vriend aan?
Of was het angst of onrust, dat je die beet hebt gedaan?
Het verdriet is groot, het verdriet van jouw vertrek
Je gaat naar een nieuwe baas, je krijgt een nieuwe plek

Lieve Bruunke, waarom jij dit deed, zullen we nooit weten
Maar 1 ding weet ik wel, wij zullen jou nooit vergeten!!!

Lieve groet,
Monique