Dankbaarheid

Afgelopen week heb ik mijn revalidatie-traject afgerond. Het is jammer dat ik die week erg in mijn hoofd zat en dit alles een beetje aan mij voorbij is gegaan.
Nu, een paar dagen na het afscheid, heb ik even weer echt een moment voor mezelf.
Even rustig zitten en de afscheidskaart die ik kreeg nog eens bewust doorlezen. De mooie woorden van alle medewerkers, raken me diep en komen nu pas écht binnen. Nu pas dringt werkelijk tot me door dat dit een afgerond hoofdstuk is. Een hoofdstuk waar ik weer dankbaar op terugkijk. De maanden die ik daar intensief heb mogen werken aan mezelf hebben me ontzettend goed gedaan. Ze hebben mijn kijk op mijn pijn en het hiermee omgaan veranderd.

Wat ik erg mooi vind, is dat alles zo met elkaar verweven was, zo mooi aansloot. Ook daar heb ik wederom het meest uit de Mindfulness gehaald. Aangezien ik hier al de nodige ervaring mee had, kon ik gedurende de periode dat ik dáár was, alles in de praktijk leren te brengen en nóg meer toe te passen.
Het mooiste vind ik dat ik tijdens dit traject de kans kreeg om me in een prachtige omgeving met geweldige mensen letterlijk náást me, te richten op mezelf. Doordat ik zóveel uren hiermee bezig was (wat mij thuis vaak zo moeilijk lukte), werd ik ‘gedwongen’ om alles dat ik door de jaren heen geleerd heb, nog meer in de praktijk te brengen. Voor mijn gevoel heb ik het maximale uit het traject kunnen halen, omdat er al een stevige basis was.

De afgelopen weken is mijn leven drastisch veranderd. Voor een groot deel zeer pijnlijk, maar ook voor een groot deel zeer positief. Soms voelt dit heel verwarrend. Naast de verschrikkelijke pijn die ik voel, kan ik ook zo intens genieten van (kleine) dingen en voel ik mijn kracht. Mijn emoties sleuren me niet heen en weer, zoals dit voorheen veel sneller gebeurde. Dat is iets nieuws voor me en geeft me naast verwarring een groot gevoel van dankbaarheid.
Dit gevoel zou ik zo graag naar iemand willen uiten. Ik zou heel graag iemand willen bedanken en die ‘eer’ geven. Maar wie of wat heeft mij gebracht dat ik zover gekomen ben???
Zijn dat de mensen van het revalidatie-centrum, omdat er in die tijd zoveel veranderd is? Of is dat Indachtig, waar ik de basis en nog zoveel meer geleerd heb? Waar ik ook door de jaren heen zo’n zichtbare en grote veranderingen heb meegemaakt? Het is een combinatie van.

De afgelopen jaren zijn er zoveel mooie mensen op mijn pad gekomen. Mensen die mij stuk voor stuk allemaal iets hebben geleerd. Alles hangt samen.
Bij de één heb ik meer uren doorgebracht, bij de ander kon ik ‘buiten werktijden’ terecht. De één leerde me bewust lessen, de ander onbewust. Wat ik bij de één vanuit een theorie leerde, leerde de ander me in de praktijk toe te passen, enz…

Toch wil ik graag mijn dankbaarheid uiten.
Allereerst ben ik ontzettend dankbaar dat Angelique Didderen op mijn pad is gekomen. Dit valt met geen pen te beschrijven. Zij heeft mij zoveel geleerd dat dit niet in één blog te beschrijven valt. Vanaf het moment dat ik bij haar terecht ben gekomen, is mijn leven heel erg veranderd. Haar betrokkenheid, wijsheid en enthousiasme in combinatie met de trajecten hebben ervoor gezorgd dat ik mezelf beter ben leren begrijpen, beter met problemen om leerde gaan en dat ik deze dankbaarheid kan voelen en ervaren. Ook dat ik hierdoor verdere stappen durfde te nemen en leerde te leven!
Angelique is een zeer belangrijk persoon in mijn leven geworden en ik hoop dat ik nog jarenlang van haar wijsheid, inzicht en ervaring mag genieten.
Wil Gubbels van de Kern en diverse andere samenwerkingspartners van Indachtig, die mij hebben geleerd wát ontspanning is en mij veel inzichten over mezelf konden geven. Waar ik vervolgens weer mee aan de slag kon gaan.

Daarnaast ben ik alle medewerkers van het revalidatie-centrum dankbaar. Zij hebben zoveel uren letterlijk naast me gestaan en haalden me telkens terug naar het nu. Daardoor leerde ik vooral mijn lichaam (belastbaarheid) kennen en grenzen te voelen. Al hun steun, het sparren over moeilijkheden en de gesprekken die ik met hen had, vond ik heel bijzonder.
En niet te vergeten de mensen die mij hebben geholpen dit alles in de thuissituatie toe te passen en die zich met name de afgelopen weken ontzettend hebben ingezet en een enorme steun voor mij zijn.

Grote dankbaarheid gaat ook uit naar mijn vriend, die mij door dik en dun steunt en mij heeft laten voelen wat échte liefde is. Naar mijn kinderen, die mij telkens laten inzien waar ik het allemaal voor doe en mijn vrienden en familie, omdat ze er altijd voor mij zijn, voor mij klaarstaan en mij steunen in de keuzes die ik maak.

Vreemd genoeg ben ik (momenteel) ook dankbaar voor de mensen die mij pijn hebben gedaan. Dankzij hen heb ik geleerd om in mijn kracht te staan en me er niet onder te laten krijgen. Ondanks de pijn en het verdriet ben ik hier telkens sterker uitgekomen.

Door de Mindfulness heb ik geleerd opmerkzaam te zijn en meer bewust te zijn van wat er op dít moment is. Dat wat er ís, ook écht te ervaren.
De ACT heeft me geleerd in te zien dat ík niet mijn gedachten bén en me hier dus ook niet door hoef te laten leiden.
En het Compassie-traject heeft me geleerd dat niet alleen andere mensen belangrijk zijn, maar ikzelf ook!

Maar uiteindelijk heb ik het toch zélf moeten doen en daar ben ik me door Indachtig bewust van geworden.
Dús: Ik ben dankbaar dat ík zover gekomen ben.

Liefs Lysanne

“Gratitude is one of the sweet shortcuts to finding
peace of mind and happiness inside.
No matter what is going on outside of us,
there’s always something we could be grateful for.”

~Barry Neil Kaufman~