Touwtrekken…

Nu al een paar keer heb ik aangegeven dat ik momenteel veel moeite heb om een blog te schrijven. Er zit genoeg in mijn hoofd, maar ik krijg het gewoonweg niet verwoord. Voor mij voelt het op dit moment als een behoorlijke worsteling. Ik moet weer meer rust nemen en beter voor mezelf gaan zorgen. Dit betekent keuzes maken.

Keuzes maken. Pff, wat heb ik daar een hekel aan. Zoveel dingen die ik moet, zoveel dingen die ik wil. Sommige daarvan zou ik graag van mijn ‘lijstje’ willen schrappen, maar kunnen gewoon niet. Anderen wíl ik niet opgeven. Voor mij een heel getouwtrek! Mijn blog is één van die dingen die ik niet wil ‘opgeven’. Enerzijds omdat ik het erg leuk vind om te doen, anderzijds omdat dit anders een gevoel geeft van falen.

Na lang wikken en wegen heb ik ervoor gekozen dat het blog één van de dingen is waarin ik mezelf momenteel de ruimte kan en ‘moet’ geven. Er is op dit moment té veel onrust in mijn leven om rustig te schrijven en ik voel de druk die ik mezelf hierin opleg.
Toch heb ik er veel moeite mee om dit helemaal los te laten. Ik heb er daarom voor gekozen om wél elke week iets te blijven plaatsen, maar dan in de vorm van een toepasselijke tekst, meditatie of iets dergelijks.

Deze week kies ik dan ook voor een stukje dat ik tegenkwam in het werkboek ‘Voluit Leven’ van Ernst Bohlmeijer en Monique Hulsbergen. Waarschijnlijk voor veel mensen herkenbaar.

Metafoor touwtrekken
… Het is alsof je verwikkeld bent in een wedstrijd touwtrekken (Hayes e.a.,1999). Je tegenstanders zijn de vormen van psychische pijn. Ook zij trekken hard aan het touw. Tussen jou en je tegenstanders is een gapende afgrond. Als je verliest, beland je in die afgrond en blijft er niet veel van je over. Je vecht voor je leven. Je mag niet opgeven en je trekt harder en harder. Maar ook het psychische leed trekt steeds harder en harder. En je raakt vermoeid, steeds vermoeider. Je voelt de spanning in je armen en benen. Hoe lang houd je dat vol? Je moet een stap richting afgrond zetten. Wat nu?

In het boek krijg je nu de gelegenheid om je assiociaties bij dit verhaal te beschrijven.
Enkele bladzijden later kun je het verhaal verder lezen…

Je kunt het touw laten vallen! Je kunt het besluit nemen om te stoppen met het gevecht. Je kunt loslaten!

Voor mij is dit heel herkenbaar. Voelt ook wel heel toepasselijk op dit moment.
Het schrijven van het blog is voor mij een goede training in mildheid. Ik heb de oordelende en kritische gedachte te falen als ik niet blijf schrijven en ik sta mezelf nu toe om te onderzoeken wie of wat ondersteunend is in deze situatie. Hierdoor ontstaat er een andere vorm/variant op mijn blog en sta ik mezelf toe om het touw wat vaker los te laten…

Liefs, Lysanne

“When you reach the end of your rope,
tie a knot in it and hang on.”
~Franklin D. Roosevelt~

Foto: http://bahaiteachings.org/