Inspirerend

Goh, ik heb voor de eerste keer sinds ik ben begonnen met de blogs, dat ik me er niet toe kan zetten om te beginnen. Dit zal zeker te maken hebben met het feit dat ik Xavi erg mis. Ik had nergens geen zin in deze week. Zelfs het mediteren, wat ik iedere dag met vreugde doe, heb ik deze week niet gedaan. Het is hier zo stil en ik heb het idee dat ik Xavi overal zie zitten. Voor de deur, in de tuin, langs mijn stoel………..

Het leven gaat verder en dat is goed ook. Onze dagindeling zag er wel in één keer anders uit. Xavi werd vier keer per dag uitgelaten. Het rondje na het eten vervalt eigenlijk, maar toch hebben we dit deze week evengoed gedaan. Verder is het begin en het einde van de dag vooral voor mijn man anders nu. Hij begon met wandelen en eindigde met wandelen. Voor mezelf is het gemis overdag erg voelbaar, aangezien ik de hele dag alleen thuis ben. Mijn middagrondje moet ik nu alleen doen. Maar zoals ik al zei, het gaat verder…………..

Ontzettend bedankt voor al jullie lieve en troostende woorden. Dit doet erg goed!!

Afgelopen week heb ik veel lieve bezoekjes gehad en met meerdere mensen goed kunnen praten. Uit ieder gesprek haal ik altijd wel wat kracht en inspiratie, maar deze week is dit erg veel gebeurd. Meer en meer wordt het duidelijk dat ik in het nu wil leven en niet meer in het verleden of in de toekomst. (Uiteraard) denk ik na over de toekomst, maar ik besef toch echt wel dat het NU allemaal te doen is en niet over bijvoorbeeld twee jaar.

Ook het besef dat je veel dingen zelf in hand hebt, is er steeds meer. Iedereen krijgt zijn beproevingen in zijn leven, maar het gaat erom hoe je hier zelf mee omgaat. Toen ik laatst de lezing had bij het reumafonds maakt een mevrouw de opmerking, “De buitenwereld verwacht zoveel van mij en ik kan dat niet waarmaken. Dit geeft veel stress en onzekerheid”. Dit dacht ik drie jaar geleden ook nog, maar inmiddels ben ik er wel achter gekomen dat niet de buitenwereld veel van je verwacht, maar dat je zelf veel van je verwacht. Doordat ik mijn pijn steeds beter accepteer kom ik er achter dat mijn omgeving dat allang geleden gedaan heeft. Hun verwachtten helemaal niets van mij, dat deed ik zelf, alleen………. ik zag dat niet.

In één van de mooie gesprekken afgelopen week vroeg iemand me of de pijn van het sterven van Xavi, mijn andere (“normale”) pijn deed vergeten. Ik schrok eigenlijk van die opmerking en heb daar toch even over nagedacht. Nee, dat doet het niet. Of moet ik zeggen, niet meer. Als ik eerlijk ben heb ik misschien mijn pijn altijd wel weggelachen of verdoezeld met iets anders. Dat doe ik niet meer en dat bevalt! Ik heb hem dus ook geantwoord: “Nee, ik heb geleerd hoe ik met mijn “eerste” pijn om kan gaan. Hoe ik dat aan kan pakken. Dus heb ik geen andere pijn nodig om mijn eigenlijke pijn te verzachten”.

Tot slot van deze, voor mij een verdrietige week, zag ik vandaag wel zoiets moois voorbij komen. Dit wil ik graag delen met jullie. Leven in het moment en de grote vriendschap tussen mens en hond komt hier mooi samen. Kijk, geniet en sla op!

 “Soms moet je even stoppen om te genieten van het leven”

Lieve groet,

Monique