Nog 1 keer……

Uiteraard allereerst van mijn kant uit, de allerbeste wensen voor 2016 gewenst!!
Dat het voor jullie allen een inspirerend en een liefdevol jaar mag worden!

Maandagochtend 09.00 uur………… Iedereen is de deur weer uit naar werk en school. Na twee weken man en kind thuis gehad te hebben, is er weer stilte en rust in huis. Voor iemand als mij heeft dat zeker een positieve kant, maar ook een wat mindere kant. Zo vind ik het heerlijk om af en toe eens alleen te zijn (vooral met de pijn), maar de hele dag die twee vrolijke mannen om me heen, vind ik toch ook wel erg prettig. Maar enfin, ze zijn weer werken en in huis is het stil.

Na zo’n feestdagen en zeker bij het begin van een nieuw jaar, wil ik altijd “vooruit”. Snappen jullie wat ik bedoel? Hup, alles naar school en werk en ik ga eens de boel lekker opruimen en soppen. Dat ik dit helemaal niet meer kan, vergeet ik op dat moment liever. Vanmorgen bij het wakker worden, dacht ik nog steeds, ik ga zo eens lekker aan de gang………….Ik stap uit bed en voel meteen dat ik de pijn toch niet wegstoppen kan. Eerst maar eens douchen, kijken we dan verder. Echter na het douchen was ik blij dat ik mijn boterham gesmeerd had en weer op mijn stoel zat. Niks opruimen, niks soppen, niks lange wandeling! “Monique, je WEET toch dat dit niet meer lukt, waarom wil je dit dan?”

Ik kan niet uitleggen waarom ik denk dat ik dat nog wel zou kunnen. Misschien hoop? De hoop dat de pijn er op een dag toch niet meer is? De hoop dat ik vandaag wel wat zou kunnen doen? De hoop dat ik vandaag wel mijn ramen zelf zou kunnen soppen? Zelf mijn boodschappen zou kunnen halen? Wel een uur met hond zou kunnen gaan wandelen? Ik kan zo nog heel lang door gaan, maar ik kan alleen maar zeggen dat die hoop er nog altijd een beetje zit. Wellicht tegen beter weten in, maar toch……… Ik zou zo graag nog eens één keer een “normale” dag willen hebben. Pijnvrij opstaan, gaan werken, thuiskomen en voor mijn gezin koken en zorgen. In de avond nog wat leuks gaan doen en dan pijnvrij en “voldaan moe” naar bed gaan. Ik kan me zelfs helemaal niet meer voorstellen hoe dat voelt, laat staan dat ik het kan.

Na de boterham betrap ik me er zelf op dat ik, de “sipheid” die inmiddels ontstaan is bij mij, de overhand laat krijgen. Ik merk dat ik verdrietig wordt van deze gedachtes. Natuurlijk mogen deze gevoelens van verdriet er zijn, maar ik wil ze vandaag niet op de voorgrond hebben staan. Er zijn tenslotte nog heel veel dingen die ik wel kan en daar moet èn wil ik me aan vasthouden, hoe moeilijk dat soms ook is!!

Ik bedenk me ook, hoe gek het ook klinkt, dat mijn pijn me ook heel veel (mooie dingen) gebracht heeft en nog steeds brengt. Het heeft me zeker gevormd tot wie ik nu ben en het heeft me zeer zeker geleerd om van hele kleine dingen te kunnen èn mogen genieten!!! Vriendschappen zijn bijvoorbeeld dierbaarder geworden en ik ontdek kwaliteiten bij mezelf die ik anders misschien nooit ontdekt zou hebben. Hoe mooi is dat?!

Zo aan tafel zittend, kom ik tot de conclusie, dat ik eigenlijk helemaal niet zo veel redenen heb om sip te zijn. Het hoeft allemaal niet zo moeilijk te zijn, Monique! Het kan ook gemakkelijk, als je er maar voor open staat en die andere kant wilt zien!

Ik sta op van mijn stoel, ruim mijn ontbijtspullen op en ga heerlijk met mijn hondje wandelen. Hoever? Dat zie ik wel als ik aan het lopen ben……………………………

Lieve groet,
Monique