Mrs. Perfect

Toen ik in aanraking kwam met Mindfulness en alles wat hier bij hoort, kwam ik tot de conclusie dat er best veel vrouwen zijn die zich omschrijven als een perfectionist. Ik kon me daar niet bij aansluiten want dat was ik totaal niet, tenminste dat dacht ik. Dat ik dat op veel gebieden eigenlijk wel ben, daar kom ik steeds meer achter……………..

Het was een onstuimige week. Mijn lichaam wil nog steeds niet echt meewerken aan de dingen die ik gepland heb en steeds meer ben ik me ervan bewust dat ik met de dag moet leven en dat keuzes maken er altijd bij zal blijven horen. Toch kan ik er maar moeilijk aan wennen.

We hebben de laatste tijd ieder weekend wel iets gehad en ik merk op dat ik eigenlijk bezig ben met te leven van het ene feestje naar het andere. Gevolg is dat ik door de week een wrak ben. Toch wil ik wel gehoor geven aan iedere uitnodiging. Is het niet voor mezelf dan is het wel voor mijn man en/of zoon. Dat dit me twee weken terug opbrak was dan ook geen verrassing. Gelukkig heb ik een lieve zus, die me ’s avonds laat is komen halen, omdat ik verging van de pijn. De nacht die hier op volgde zal ik maar niet beschrijven, want daar wordt niemand vrolijk van. Afgelopen week was mijn vader jarig, hij werd 88, en ook daar ben ik eerder naar huis gemoeten.

Die avond ben ik vroeg naar bed gegaan en liggend in bed, ging ik nadenken. Ik maakte me al druk om de dag erna, want dan had ik een afspraak staan met Indachtig om een lezing te gaan geven. “O jee, als ik er dan maar goed aan ben………ik kon toch niet afbellen, dat kon ik niet maken. Mensen rekenen op me.” Kortom, ik voelde me schuldig, zielig en weet ik wat nog meer.

Na een onstuimige nacht werd ik wakker en besloot om me die dag wat rustiger te houden om fit te zijn voor de lezing die avond. In bed heb ik me voorbereid op de avond en om half acht was ik present op de lezing alsof er niets aan de hand was. Na afloop van de lezing was ik niet tevreden over mezelf. Ik vond dat ik dingen niet goed had uitgelegd en ik had gewoon zoveel meer willen vertellen. Rian( die ik pas 1 keer gezien had en ook horende bij Team Indachtig) maakte toen de opmerking tegen mij ”leg jij zo hoog de lat voor jezelf? Je deed het hartstikke goed.” Na even met haar gepraat te hebben voelde ik me inmiddels wel weer wat beter en besefte ik wel dat dat stukje meer bij mij lag en dat de mensen , die de lezing volgde, het wel goed konden volgen en ervaren.

Later in de auto had ik het er nog met Angelique over en zij houdt me altijd op zo’n mooie manier een spiegel voor. Heel voorzichtig kreeg ik in de gaten dat ik toch wel wat perfectionistisch ben. Misschien niet in de zin van die andere vrouwen, maar op mijn gebieden wil ik alles gewoon goed voor elkaar hebben. Ik kan niet goed loslaten als het niet gaat hoe ik dat graag zou willen op dat moment. Ineens drong dat tot me door en weer gingen er kwartjes vallen. Inderdaad, als ik iets doe, dan doe ik dat goed of ik doe het niet, zo is mijn stelling hierin.

Ik zie nu ook dat ik hierin een balans zal moeten vinden. Ik zal het ook los moeten kunnen laten als het eens een keer niet gaat dan hoe ik dat uitgedacht had. Het is niet erg als ik een keer haper onder de lezing, of als ik het even niet meer weet.

Lieve groet,
Monique