Woede

Hoewel ik me weer een stuk beter en rustiger voel, merk ik dat ik nog steeds veel moeite heb met het schrijven van mijn blog. Ik probeer mezelf hierin dan ook wat ruimte te geven en de lat niet te hoog te leggen. Ik ben ervan overtuigd dat dit vanzelf wel weer zal komen. Tot die tijd moet ik wat meer moeite doen om mezelf goed te kunnen uiten.

De afgelopen maanden heb ik wel vaker geschreven over de vele storende emoties waar ik last van heb. Woede is daar één van. Ik vind dit een moeilijke emotie om over te schrijven. Op de één of andere manier voelt het bijna als een taboe om over dingen als woede, depressieve gevoelens of andere negatieve/storende emoties te schrijven. Ik merk dat ik bang ben dat anderen meteen een beeld van je vormen alsof je één brok ellende bent.
Gisteren vertelde iemand me hoe fijn ze het vind om te lezen dat anderen ook wel eens de weg kwijt zijn of bang, verdrietig of boos zijn. Daarmee zie je dat het gras niet altijd groener is aan de overkant. Dat zij vertelde dat ze zo’n herkenning hierin ervaarde, gaf mij een erg ‘goed’ gevoel. Hier doe ik het voor en dat terug gekoppeld te krijgen, is dan ook wel erg fijn.

Hoewel ik het vorige week emotioneel erg zwaar heb gehad, zijn me ook wat dingen duidelijk geworden. Mijn lichaam laat me weer even in de steek, waardoor ik niet de dingen kan doen die ik wil en van mezelf moet doen. Noodgedwongen móet ik nu weer mijn rust nemen en kan ik niet meer vluchten in mijn werkzaamheden. Dit ook nog eens in de dagen dat ik alleen thuis was en er helemaal geen afleiding was.
Die dagen is er veel uitgekomen. Ik heb heel veel gehuild en kon en wilde het niet meer inhouden. Toch merkte ik tijdens deze momenten dat ik me heel anders voelde dan een aantal jaar geleden. Als ik toen moest huilen, voelde ik me wanhopig en zwak. Een gevoel van “Help me, ik weet het niet meer. Ik draai door.” (Moeilijk om te omschrijven, maar ik denk dat ik aardig in de buurt kom)
Dit keer was het heel anders. Tranen vloeide over mijn wangen, maar het mocht er zijn. Op de een of andere manier was er naast de emoties een soort rust, vertrouwen en opluchting. Vooral opluchting dat ik mezelf toestond om het er te laten zijn.

In deze dagen ben ik erachter gekomen (althans, het kwartje lijkt te zijn gevallen) dat mijn lichaam mij niet in de steek heeft gelaten, maar juist heel goed voor mij zorgt. Mijn lichaam vertelt mij dat ik niet zo goed voor mezelf zorg en dat het tijd word om dit wél weer te gaan doen.
Ook ben ik erachter gekomen dat het voelen van woede geen taboe is, maar meer een teken is dat je niet goed genoeg durft of kan voelen.
Naar mijn idee ben ik veel te oppervlakkig bezig geweest met mijn gevoel. Een soort afleiding om maar niet bij het echte, onderliggende gevoel te komen.
Ik heb opgemerkt dat er zoveel meer onder de emotie ‘woede’ schuilgaat. Nu ik wat meer rust heb om dit te mogen onderzoeken van mezelf heb ik gemerkt dat er vooral onbegrip, machteloosheid en angst onder liggen.

Ik kan me in mijn woede laten meeslepen (wat ik voor mijn gevoel niet deed) en om me heen gaan ‘slaan’ (wat ik toch wel deed), maar dat is alleen maar ruis en een teken dat ik niet genoeg bij mijn gevoel ben/blijf.
Woede is naar mijn idee gif, dat de wereld er alleen maar grauwer uit laat zien. Wanneer je woede voelt, ga je wijzen naar anderen in plaats van naar jezelf te kijken en te kijken wat het nu allemaal met mij doet.
Ik ben erachter gekomen dat ik me ook kan focussen op wat hieronder ligt. Ik heb daarom besloten om dat pad in te slaan. Te onderzoeken welke gevoelens hier nu eigenlijk onder liggen en wat ík hierin nodig heb. Dit geeft mij meer rust en ruimte in mezelf. En hierdoor laat ik me minder (af)leiden door alle ruis…

Liefs, Lysanne

“Holding onto anger is like drinking poison
and expecting the other person to die.”
~Gautama Buddha~