Op dit moment…………

Het nieuwe jaar is begonnen! Ben benieuwd wat het allemaal zal brengen. Voor mij is het in ieder geval spannend begonnen. Mijn eerste weblog is een feit en ik sta helemaal versteld over zoveel lieve en mooie reacties hierop. Niet alleen direct op de blog maar ook via persoonlijke mails. Wauw! Wat overweldigend allemaal! Ik ben door sommige zelfs zeer verrast wat ze mij toewensen en hoe ze met mij meeleven. Geweldig om te zien als jij je hart openstelt, dat anderen dat ook doen! Mijn hartelijke dank hiervoor aan iedereen!!!

Met deze wensen op zak ga ik dus goed het nieuwe jaar in. De vakantie is om, zoon naar school, man op het werk en ik moet dan altijd even acclimatiseren. In de vakantie heb ik een ander ritme en rust ik vaak minder dan dat ik normaal doe. Op een of andere manier meen ik toch altijd  “er te moeten zijn” als man en kind thuis zijn. De rustmomenten zijn dan aanzienlijk minder, wat betekent dat ik vaker over mijn grens ga, dan goed voor me is. Natuurlijk weet ik dat ik die rust wel moet nemen, maar ach, je weet hoe dat gaat. Ik vind het erg moeilijk om te zeggen, als bijvoorbeeld mijn gezin iets wil gaan doen, dat ik te moe ben of teveel pijn heb. Vanuit Mindfulness heb ik geleerd om vaker in het nu te leven en dat het op dat moment dus gewoon niet kan. Ook is er de herkenning van de regel: “ik wil het goed doen”……Voor mijn gezin, mijn familie, vrienden enz…… Door thuis te blijven en mijn rust te nemen. kan ik een andere keer wel mee. Ik wil leren om hier een balans in te vinden. Terwijl ik dit schrijf moet ik eigenlijk wel lachen, want ik beleef op dit moment een goed voorbeeld om vanuit mijn opmerkzaamheid te gaan onderzoeken wat ik nodig heb, nu, om die balans te vinden. Ik lig namelijk op dit moment te herstellen van een geheel onverwachte kleine operatie die ik afgelopen donderdag ondergaan heb. Zo wordt je dus “gedwongen” om rust te nemen. In eerste instantie schrok ik toen ik woensdag hoorde dat dit moest gaan gebeuren. Meteen gingen alle bellen rinkelen in mijn hoofd. “ja maar, ik wil dat nog morgen en ik heb afspraken morgen enz enz”.  Maar ja, het moet toch gebeuren! En terwijl ik nu hier zo lig, probeer ik zo “cool” mogelijk over te komen, merk ik. Zo van: stelt niks voor, pijn is goed te hebben, och, maakt niks uit, paar daagjes rust en het is over. Maar als ik eerlijk ben, voel ik me dan ook echt zo? Is dat echt wat ik diep van binnen voel of gedraag ik me zo om niet zielig of kleinzerig gevonden te worden? Op te merken hoe ons lichaam zoiets anders kan aangeven dan het hoofd…..en te worstelen met aanvaarden van dat wat er NU is….. Want eigenlijk zit ik vreselijk te balen waarom zoiets weer bij mij moet gebeuren. Heb ik dan nog niet genoeg? Het is een kleine ingreep, maar ik moet het toch maar weer allemaal ondergaan!! Het is wéér een narcose. Het is wéér een operatie waar je van moet herstellen! Anderen moeten wéér voor mij zorgen! Dat wil ik helemaal niet!

Toch is het op dit moment niet anders en voor nu ga ik dit accepteren. Ik probeer er het beste van te maken en ik besluit dat ik me dan maar eens gewoon lekker laat verwennen. (tenminste, als het thuisfront hier ook aan mee wil werken hahahaha) Ik ga gewoon lekker mediteren, films kijken en lezen. En morgen? Dat zien we dan wel weer……………………

Hoe de wind waait, daar heb je geen invloed op
Hoe je de zeilen zet, dat bepaal je wel zelf!

                                                                                                                      (bron: inzicht.nu)

Lieve groet,

Monique