Accepteren (1)

Ik vind het af en toe heel gek om te beseffen dat veel mensen die ik nu ken, mij niet anders kennen als iemand die altijd pijn heeft. Voor mij is dit al 17 jaar zo, maar ik weet nog als de dag van gisteren dat ik gewoon iedere dag naar mijn werk ging, de boodschappen deed, mijn huisje sopte en poetste, mijn sociaal leven (flink) op peil houden etc. Het is heel gek om uit leggen hoe ik mezelf daar nog steeds mee vergelijk, met die tijd.

Lang, heel lang heb ik de hoop gehad dat die tijd wel terug zou komen. Ik was altijd bezig naar oplossingen te zoeken om van de vervelende pijnen af te komen. Ik heb verschillende operaties gehad, de meest gekke dokters bezocht, mensen in het alternatieve circuit, (van goed tot heel slecht) en toch, als dit alles maar niet mocht baten, de moed erin gehouden. Hoop……daar leefde ik op. Iedere keer denken, dit is het, dit is wat me gaat helpen. Maar iedere keer kreeg je weer de deksel op de neus. In het begin had ik niet zo zeer in de gaten wat dat eigenlijk met me deed. Ik ging maar door en door, zonder eigenlijk na te denken over wat ik nu eigenlijk allemaal aan het doen was. Dat ik bij iedere “deksel” zelf ook een stukje afbrak, had ik niet in de gaten. Nee, Monique die kan dat allemaal aan. Als we hoop en moed , positief blijven, dan komt het allemaal goed. Dat dacht ik………

In 2009 had ik het gevonden! Ik las in de krant een stukje over een revalidatietraject wat mensen met chronische pijnen konden volgen. Notabene vanuit mijn eigen ziekenhuis, waar ik toen al 12 jaar kwam. De Sint-Maartenskliniek in Nijmegen. Het was een traject waar je twee weken intern voor in een hotel moest. Ze gingen dan zowel fysiek, als mentaal met je aan de gang. Ik was helemaal door het dolle heen, want dit was wat ik zocht! Enthousiast contact met mijn arts gezocht, maar hij had weer een “deksel”. Helaas was zoiets niet voor mij weggelegd, aangezien in 1998 mijn rug is vastgezet. Ik kwam er niet voor in aanmerking. Dit was een extra grote “deksel”, want ik zag vooral de combinatie van fysiek én mentaal revalideren helemaal zitten. Maar opnieuw ging ik, na de grootste teleurstelling, gewoon weer door met hopen en rondkijken wat dan wel voor mij de oplossing was, want dat er een oplossing was , daar was ik helemaal van overtuigd. Het ging mij echt niet gebeuren dat ik voor altijd thuis moest blijven zitten met die pijn! Mijn omgeving was daarin veel verder dan mij. Vooral mijn man. Zij hadden mijn pijn allang geaccepteerd. Ze kenden mij ook niet anders. In hun ogen was ik gewoon Monique. Maar in mijn ogen niet! Ik kon dat maar niet begrijpen! Ik kon dit toch niet accepteren! Ik was nog zo jong! Ik wou nog zoveel!

Pas nu begin ik langzaam te begrijpen waarom ik dit niet wou/wil accepteren. In Mindfulness werd mij duidelijk dat wat ik dacht wat “aanvaarden” is, eigenlijk “passie verzet” is. Accepteren betekent in mijn ogen, opgeven. En dat wou/wil ik niet.
Ik begin nu met andere ogen naar mijn pijn te kijken.
Naar mezelf. Ik ben niet Monique met pijn.
Nee, ik ben Monique!!!

Vergeet wie je dacht te zijn, en accepteer wie je bent!
(Dalai Lama)

Lieve groet,
Monique