Donkere wolken…
3 februari 2014
Verstorende emoties
21 februari 2014
Toon alles

Accepteren (2)

Accepteren (2)

Dit is een onderwerp waar je nooit over uitgepraat raakt, vandaar dat ik graag een deel 2 wilde schrijven. Zoals al gezegd heb ik heel wat deksels op mijn neus gehad , maar de grootste “deksel” moest nog komen. Nog steeds kwam het besef niet dat aan de pijn echt niets meer te doen was. Er restte voor mij alleen nog maar vormen van pijnbestrijding en daar zou ik het mee moeten doen. Nu heb ik al heel veel gehad op pijnbestrijding, van zenuwblokkades tot cannabis maar toch bleef de pijn.

In oktober 2007 is de eerste aanzet geweest naar neuromodulatie. Een ingewikkeld technisch verhaal, waarbij ze via elektrodes tegen het ruggenmerg het pijnsignaal door een stroomprikkel kunnen laten “overheersen”. Alleen chronisch pijn patiënten die al alles gehad hebben op het gebied van pijnbestrijding komen hiervoor in aanmerking. Na een lang voortraject met gesprekken met psychologen en anesthesisten kwam ik hiervoor in aanmerking.

Nou, ik was de koning te rijk, want eindelijk zou ik dan eens minder pijn gaan hebben!!! Ik kon me er niets bij voorstellen, wat zou dat voor een gevoel  zijn? In september 2008 ging het gebeuren! Natuurlijk was ik zo blij als een kind, maar tevens ook zo bang als een wezel. Het was alsof ik in een rollercoaster van emoties zat. Mijn moeder was een paar maanden daarvoor plotseling overleden en die emoties gierden nog volop door mijn lijf. Spannend allemaal! De operatie was goed gelukt, maar het resultaat was zeer teleurstellend. Helaas, het werkte niet, de stroomprikkel kwam niet door.

We gaven de moed echter niet op en in november 2008 hebben ze toen een tweede operatie gedaan om de elektrode opnieuw te plaatsen. Na anderhalf uur op de operatietafel te hebben gelegen, kwam de dokter naast me zitten en zei dat het niet ging lukken. Weer een technisch verhaal, maar het lukte gewoon niet om die elektrode op de juiste positie te plaatsen. Mijn wereld stortte compleet in! Nee! Dat zal toch niet gebeuren!!! Dit was toch de oplossing?! Onder begeleiding van de arts terug naar de kamer want daar zat mijn man hoopvol te wachten. Ook zijn wereld stortte compleet in op dat moment. Het leek wel of er iemand gestorven was, zo verdrietig waren we. Geheel verslagen gingen we naar huis en moesten deze “deksel” weer een plaats gaan geven. Ik zit er niet gauw doorheen, maar toen was ik de weg even helemaal kwijt.

Na een paar dagen echter belde mijn arts op en stelde voor om nog een laatste poging te ondernemen. Nog één keer een elektrode plaatsen, maar dan in mijn ruggenmerg en niet tegen het ruggenmerg. Dit was een proef die ze met 6 mensen in Nederland wilden gaan proberen. De elektrode zou ook groter zijn dan de eerste twee en had veel meer mogelijkheden. Een zware ingreep waar mijn lichaam alleen al, een jaar van zou moeten herstellen, laat staan wat dat mentaal met je gaat doen. Het resultaat van deze ingreep zou echter wel voor 80 % positief uit gaan vallen. Na ook hier weer lange gesprekken over gevoerd te hebben, hebben we besloten om dit toch te gaan doen.

Dus in september 2009 maakten we de gang naar Enschede waar de operatie ging gebeuren. Bij deze ingreep was ik vanzelfsprekend onder algehele narcose en weet ik dus nergens van, maar het wakker worden zal ik mijn hele leven niet meer vergeten! PIJN!PIJN! PIJN! Dat was wat ik voelde. Het leek wel of ze nog in me aan het snijden waren terwijl ik wakker was, zo voelde het. Ik was helemaal in paniek van de pijn en ik weet niet wat ze me allemaal gegeven hebben voor rustiger te worden, maar het leek wel of niets hiertegen hielp. Op een gegeven moment was de pijn enigszins onder controle en kon ik terug naar de afdeling, waar mijn man wachtte. Hij was ook enigszins in paniek, want het had allemaal wel heel erg lang geduurd. Maar ja, het was achter de rug en het herstellen kon beginnen! Alleen nog maar vooruitkijken!!!

Na drie dagen gingen ze testen of de “prikkel” door kwam en ik ging er helemaal voor zitten (in hoeverre dat kon hihi). Helaas………………geen resultaat!! Ik voelde de prikkel overal, behalve waar ik hem moest voelen. Dit was zeker de allergrootste “deksel”, maar weer gaven we de moed niet op. Na veel rusten, heel veel pijn, emotie en alles wat daar weer bij komt kijken zijn we op een gegeven moment toch moeten stoppen met proberen. De neuromodulatie werkte niet.  Dit was het dan. Over en sluiten, boek gaat dicht! De letterlijke woorden van mijn arts. En nu? Daar zaten we dan…………….

Ik kon me niet meer oppakken voor dingen en werd steeds depressiever. Veel steun kreeg ik wel in de vorm van bezoekjes, kaartjes, belletjes van familie en vrienden en kennissen en dat doet je absoluut goed, maar toch kon ik het niet meer opbrengen om maar “gewoon” verder te gaan. Ik voelde dat er iets “tussen mijn oren” moest gaan gebeuren en niet meer lichamelijk. Ik ben toen begonnen met een revalidatietraject waar je 3 dagdelen in de week met een personal coach aan de slag ging. Hier ben ik ook in aanraking gekomen met mediteren en een eerste stap richting Mindfulness. Er ging een wereld voor me open en ik wist meteen dat ik hier iets mee kon. Mijn lijf reageerde goed op lichamelijke en geestelijke ontspanning. De pijn werd niet minder, maar langzaam leerde ik hoe ik beter om kon gaan met die pijn.

Hoe dit allemaal verder gaat, wil ik graag in mijn volgende blog vertellen, want hier is zoveel over te vertellen! Ik vind echter dat ik dat stuk niet kan vertellen zonder eerst een korte impressie te hebben gegeven van mijn “geschiedenis” , wat ik in bovenstaand verhaal dus gedaan heb.

“Geef mij de kracht om te veranderen wat ik kan veranderen

De moed om te verdragen wat ik niet kan veranderen

De wijsheid om het verschil te zien”

                                                                                                                                                                             (non Theresa van Avila)

 

Lieve groet,

Monique

 

 

 

 

 

10 Comments

  1. monique leijsten schreef:

    Wauw! Super mooi verhaal..xx

  2. Miranda schreef:

    Hoi Moinque
    Wat mooi geschreven
    Heel fijn dat je je kracht hierin hebt gevonden

    Liefs Miranda

  3. jeanne van kol schreef:

    Monique..wat geweldig knap dat je het zo mooi kan uitleggen en toch ook kan vertellen , ik voel heel veel teleurstelling natuurlijk van jou enje gezinnetje maar ook heel veel hoop en tevredenheid zelfs dankbaarheid , gemeende complimenten .liefs jeanneen max xxx

  4. Marcel Houben schreef:

    Hoi Monique,
    Zit ik hier achter mijn computer al jou blogs te het lezen en ben met stomheid geslagen. Nog pas vertel ik je hoeveel ik aan het reizen ben, zonder te beseffen wat jij voor reizen hebt meegemaakt de laatste 17 jaar. De Monique die in mijn levensloop een speciale plek heeft.

    Moge je alle nodige kracht vinden en zal zeker je blog blijven volgen.

    groetjes, Marcel xxx

  5. Cindy schreef:

    Ooo Monique,
    Wat een verhaal. Ik begin te begrijpen wat je allemaal al mee hebt gemaakt. En dan nog altijd positief tegen iedereen om je heen. Ik zet mijn pet voor je af….!
    Xxx Cindy

  6. Käthy schreef:

    Lieve Monique, ongelofelijk dat je de kracht hebt gevonden om door te gaan! Je hebt een prachtig kind, een gezin, en dat maakt het de moeite waard en ook nodig om verder te gaan, maar dat die mooie, sterke, positieve vrouw, die ik ken, zo veel ellende, tegenslagen en pijn heeft moeten verwerken en dan nu ZO in het leven kan staan …. heel veel respect! Ik denk dat mensen, in min of meer vergelijkbare situaties, een enorme steun zullen hebben aan jouw verhaal! Dankjewel dat je de stap hebt genomen om het te delen! Liefs, Käthy

  7. Ruth schreef:

    Lieve Monique

    Wat een heftig verhaal zeg. Heel mooi geschreven. Niet te bevatten wat een tegenslagen pfff. Ik vind het super knap hoe je je staande hebt gehouden. Je mag ontzettend trots op jezelf zijn. En dat geldt ook voor Sjaak en Guus.

    Liefs Ruth

  8. Wilmy schreef:

    Trots op je zus. Weer lees ik dit met een traan. Ik weet t nog hoeveel pijn dat je toen had maar ook t gevoel dat je had na die operatie. Dat je dacht dat je wakker was geworden tijdens de operatie en zoveeeel pijn had. Ik ben trots hoe je de draad na die deceptie bent doorgegaan. Een voorbeeld voor vele… Jij bent zo bescheiden , dat ik nu eens blij ben dat je dit verteld in je blog… Monique je bent zo gelukkig met Sjaak en Guus, je geniet van ieder mooi moment, ook al heb je erna veel last van..Toch blijf je positief en betrokken. Dikke kus , van je zus.

  9. Marjo schreef:

    Hoi Monique,
    Ik ben er weer stil van… Diep respect voor de manier waarop je dit alles kunt omschrijven en voor de manier waarom jij (en jullie) toch na iedere deksel weer de moed hebben opgepakt om op deze positieve manier verder te gaan. Ik hoop dat je kracht kunt blijven putten uit de meditatie en de mindfulness. Maar dat lees ik ongetwijfeld volgende keer!
    Groetjes,
    May

  10. Loes schreef:

    Hoi Monique,
    Wat een heftig verhaal. Heb ondertussen je gehele blog gelezen.
    Heb door de jaren heen wel een en ander opgevangen.
    Wat knap om het op deze manier te verwoorden.
    Mindfulness voelt goed, ook ik heb dat zelf al mogen ervaren.
    Ik blijf je blog volgen.
    Groetjes, Loes uit Meijel

Laat een antwoord achter aan Loes Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *