Even de weg kwijt…….

Het is alweer 5 maanden geleden dat Angelique van Indachtig mij vroeg om een weblog te beginnen over mijn leven met chronische pijnen en wat Mindfulness hierin kan betekenen. Het gaat me niet verkeerd af, dacht ik zo en ik vind het erg leuk om te doen. Ik krijg veel reacties op mijn blog en dat is erg fijn om te zien. Wederom veel dank hiervoor!

Het eerste wat ik bij Mindfulness geleerd heb (en wat ik al vaker benoemd heb), is het feit dat je er mag zijn. Je bent net als ieder ander en het is goed zoals jij het doet. Die gedachte maakt me altijd sterk. Wat ik ook geleerd heb, is mijn valkuilen te ontdekken. En net zo’n valkuil maakt het, dat ik iets wil vertellen.

Ik ben een positief ingesteld iemand en zie het altijd wel hoopvol in. Zo ook dit weblog. Ik wil graag vertellen over mijn leven met pijn en hoop dat ik mensen hiermee kan steunen. Ik heb altijd gedacht dat mijn positiviteit mij door situaties hielp, maar ik ben er steeds meer van bewust dat het “het vertrouwen” is , wat me hier doorheen sleept. Ik wil dan ook graag in ieder blog naar voren laten komen dat, vertrouwen in je eigen draagkracht, vertrouwen in het leven(svreugde), vertrouwen in veranderlijkheid van de pijnintensiteit (en duur) erg belangrijk is. En meestal lukt dat ook wel. Maar soms lukt dat ook niet. Ik vind het wel fair naar jullie toe, dat ik dat dan ook laat zien in mijn blog. Als ik nu iets zou gaan schrijven over hoe positiviteit en vertrouwen mij door de laatste week helpt, dan doe ik mij anders voor als dat ik ben en dat wil ik niet.

Ik heb erg veel pijn en de medicatie verloopt niet zoals ik dat zou willen. De pijn vreet zoveel energie dat ik moeite heb om de dag door te komen en geen puf heb voor andere (leuke) dingen. Nu zou ik dus eigenlijk alles wat ik in Mindfulness, Voluit Leven en Compassievol Leven geleerd heb, toe moeten passen, maar ik heb er dus de energie niet voor. Mediteren gaat steeds moeizamer en gebeurt dus minder. Dat maakt weer dat ik dat ga missen en mezelf dit kwalijk neem. Ik lach, terwijl ik dit helemaal niet wil en ik loop een rondje met de hond omdat het moet, niet omdat ik het wil.
Een opmerking van Angelique van Indachtig  maakt  me duidelijk dat dat precies is wat zoveel energie van me vraagt. Ik doe me in zo’n geval (het lachen…..) anders voor, dan dat het daadwerkelijk is op dat moment. Ik ben mer er terdege van bewust dat ik op dit moment helemaal niet Mindful bezig ben. Ik ben niet bezig met wie of wat mij kan/mag ondersteunen. Ik ben niet bezig met wat goed voor me is op dit moment. Ik ben alleen maar met de negatieve kanten bezig. Dit is niet goed en ik schrik ervan hoe snel je weer in een negatieve spiraal komt te zitten.

Ik worstel enorm met mezelf en vooral het feit, dat ik vanuit het Compassievol Leven mededogen naar mezelf mag tonen, vind ik lastig. Gek hè, want voor andere mensen kan ik dit heel goed maar als het om mezelf gaat dan lukt dat niet.
Een paar dagen geleden vroeg een dierbaar iemand van mij me, waar ik eigenlijk naartoe ging, als het even niet zo lekker loopt? “Jij staat altijd voor iedereen klaar en helpt iedereen, maar waar ga jij eigenlijk heen?” Ik antwoordde hem dat ik niet lastig wil zijn en dat ik dat dus niet doe, naar iemand toe gaan. Hij benadrukte dat ik dan echt niet lastig ben en dat hij me graag wou helpen. Ik weet dat natuurlijk ook wel, want als mensen naar mij komen om hulp, dan vind ik hun echt niet lastig! Ik vind het geweldig dat ze naar mij toe komen en dat ik hun kan en mag helpen. Verder weet ik ook dat het fijn is als je iemand hebt waar je je ei bij kwijt kan, want ik heb d.m.v. oefeningen uit het Voluit Leven, dat zelf ook mogen ervaren. Maar wat is dat dan toch dat ik dat nu weer niet meer doe? Ben ik bang om afgewezen te worden? Ben ik bang dat ze me lastig vinden? Of is dit mijn innerlijk pestkop die steeds weer naar voren komt. Ik weet het ook niet, maar ik vind het gewoon moeilijk om mijn dingen bij mijn naasten neer te leggen. Misschien wordt het gewoon weer eens tijd om een gesprekje aan te gaan met Angelique van Indachtig………….

Ik vind het wel erg lastig om dit allemaal op te schrijven in mijn blog, want het is toch wel heel erg persoonlijk. Ik vind echter dat ook mindere tijden benoemt mogen worden en op deze manier kan ik laten zien, dat als je in hetzelfde schuitje zit, je er niet alleen voor staat!
Ik keek er zelfs een beetje tegenop om deze blog te gaan schrijven, maar ik ben blij dat ik het gedaan heb. Ik krijg er zelfs ook een beetje energie van! Dus ik ga zo toch mijn mp3speler weer pakken en ga een mooie meditatie doen, dan lekker slapen en morgen zien we wel weer verder……………………..

Nieuwe dag, nieuwe kansen!

Lieve groet,
Monique