Mijn eerste keer

Dat Mindfulness steeds meer haar plek heeft gevonden in mijn dagelijks leven is voor iedereen wel duidelijk. Het was voor mij dan ook snel duidelijk dat ik deze ervaring wou delen met meer mensen. Die mogelijkheid kreeg ik door deze blog te gaan schrijven, maar ik was er al snel uit dat ik nog meer wou doen. Angelique van Indachtig stelde voor om mee te gaan naar lezingen / workshops die ze gaf over Mindfulness. Ik zou dan als ervaringsdeskundige mijn verhaal kunnen vertellen en mensen te vertellen wat Mindfulness kan betekenen in hun leven. Ik was meteen razend enthousiast en kon niet wachten.

Gisteravond was het zover!! Het reumafonds van (notabene)mijn eigen regio had ons uitgenodigd voor een lezing / workshop. Ik vond het erg prettig dat mijn eerste keer juist plaatsvond in mijn eigen regio. Dat het hierdoor ook juist extra spannend was, hoef ik denk ik niet te vertellen. Je zit tussen je “eigen mensen”. Dit kan heel veilig aanvoelen, maar tevens ook een beetje beangstigend, want er kunnen ook mensen tussen zitten die je kent en dat maakt het dat je wat extra zenuwachtig word.

De hele week ben ik er mee bezig geweest in mijn hoofd. De twijfel sloeg toe en de innerlijke criticus (Miep noem ik haar altijd) deed volop haar best. Kan je dit wel? Zitten mensen op jou te wachten? Heb je die mensen ècht wat te vertellen? Ik heb Miep aangehoord en er vervolgens niets mee gedaan verder. Mijn gevoel zei dat ik dit kon en dat, als ik gewoon mezelf bleef, het wel goed zou komen.

Met dit gevoel en totaal niet zenuwachtig ging ik met Angelique op pad. Na ons gesetteld te hebben, stelden we ons voor. En bam! Daar waren ineens de zenuwen! Ik had het warm, mijn mond werd droog en mijn hart klopte overal waar ik het kon voelen. Voor mijn gevoel was de introductie van mezelf niet echt goed en ik had dit eigenlijk heel anders willen doen. Ondertussen was Angelique een kleine meditatie begonnen, zodat het gezelschap een moment kreeg om in het nu te belanden. Ik deed ook mee, maar mijn gedachten gingen uit naar Miep, mijn innerlijke criticus. Zou ze toch gelijk hebben? Was dit niks voor mij? Mijn gevoel echter zei nog steeds iets anders. Ik dacht aan waarom ik daar was en wat ik wilde vertellen, namelijk wat Mindfulness kan betekenen voor iemand die pijn heeft. Ik heb Miep aan de kant gezet en eens heel diep ingeademd en rustig uitgeademd. Bij jezelf blijven Monique, dat komt het goed. Oké, ik ben er klaar voor!!!

Vanaf toen ging het een stuk beter en ik vond het geweldig!!! De mensen luisterde met aandacht naar wat ik vertelde en bij veel mensen zag je de herkenning van situaties die voorbij kwamen. Dit gaf me moed om door te gaan. Op een gegeven moment heb ik zelfs mijn blogs erbij gehaald en er een stukje uit voorgelezen. En de interactie met het publiek die hierna ontstond, gaf me nog meer vertrouwen! Ik wou zoveel vertellen!!

De reacties na ons verhaal waren positief en dat deed me goed. Na afloop heb ik nog heel fijn met verschillende mensen zitten praten. “Mooi” om te horen dat ook ik er niet alleen voor sta. Hier zaten ook mensen met pijn. Ze weten waar ik het over heb en ik weet waar hun het over hebben. Dat is een prettig gevoel!

Toen ik gisteravond in bed lag, kon ik de slaap niet vatten. Het was erg onrustig in mijn hoofd. Ik had zoveel meer willen vertellen en uit willen leggen over Mindfulness. Zoveel nieuwe ideeën gierden door mijn hoofd en wat ik allemaal meer kon gaan doen misschien.

Al met al ben ik heel tevreden en zelfs een beetje trots dat ik dit gedaan heb. Dit had ik jaren geleden echt niet durven hopen. Uiteindelijk ben ik dan ook met een glimlach in slaap gevallen en kon vanmorgen niet wachten om mijn blog te gaan schrijven.

Kijk alleen naar dit moment, zonder te proberen dit te veranderen.
Wat gebeurt er? Wat voel je? Wat zie je? Wat hoor je?

(Jon Kabat-Zinn)

Lieve groet,
Monique