Keuzes maken blijft moeilijk

Het is inmiddels twee maanden geleden dat ik  mijn laatste blog geschreven heb. Ik weet niet waarom maar het lijkt wel alsof ik niets meer op papier krijg. Zoveel gedachten gaan door mijn hoofd maar ik schijn er maar geen verhaal van te kunnen maken. Wat is er aan de hand?

Zoals altijd neem ik de tijd om een blog te schrijven, maar ik zit meer vooruit te staren dan dat er wat op papier komt. Het is druk in mijn hoofd, met vanalles. Allemaal zaken die heel leuk zijn, vergis je niet, maar stiekem komen allemaal die leuke zaken tegelijk mijn hoofd binnen en tja, ik meen toch altijd dat ik daar iets mee moet doen. Nu merk ik wel dat het wellicht allemaal wat veel is geweest.

Ik ben iemand die zich altijd voor 200% inzet en ik wil het altijd perfect. Hierbij wil ik weleens vergeten dat me dat eigenlijk niet meer lukt en dan ga ik compleet over mijn grenzen heen. “Zullen we even helpen, Monique? Nee hoor lukt allemaal wel”.

Hoe eigenwijs kan ik zijn?!! Mijn hoofd zit vol ideeën die ik allemaal wil uitwerken en ik erger me vreselijk als ik dat niet voor elkaar krijg. Een grote valkuil voor mij dus. Dat me dit allemaal niet meer lukt vind ik vreselijk en ik vind het nog erger als ik iemand voor mij moet laten lopen. Dit is een stukje waar ik nooit aan zal kunnen wennen.

Afgelopen weekend zijn we met de gehele familie een weekendje weg geweest ter ere van mijn vader zijn 90^e verjaardag. Fantastisch was dat! Van 5 maanden tot 90 jaar, ze waren er allemaal. Ik had dit mee georganiseerd, dus het was voor mij een extra druk weekend. Na dit weekend met familie, is het voor mij, zoals altijd, een weekje bijkomen. Normaal gesproken voel ik me na een dag of twee rusten, alweer onrustig en voel ik me schuldig naar iedereen en vind ik dat ik best wel weer wat kan doen. Hoe anders is het deze keer! Ik heb de hele  week niets gepland en nu, op donderdag, heb ik me nog niet 1 seconde schuldig gevoeld. Jeetje, wat geeft dat een rust in mijn hoofd zeg!  Ik doe wat ik kan en als het teveel is ga ik rusten. Ik sta van mezelf versteld. Geen schuldgevoel als ik vroeg naar bed ga of als we een broodje moeten eten omdat ik niet kan koken. Ik maak nergens een probleem van en het doet me goed! Sterker nog…….alles gaat gewoon door…….

Ondanks deze positieve flow, besef ik wel dat ik de laatste tijd toch wel heel vaak mijn grenzen overga en dat wou ik juist zo graag minderen. Het blijft moeilijk om me in te houden als ik ergens aan begin. Ik zou het zo graag willen doseren maar dat lukt meestal niet met alle gevolgen van dien. De pijn is meer aanwezig dan ooit en er zijn dagen dat ik niet eens fatsoenlijk kan lopen. Het besef dat dit waarschijnlijk steeds meer zal gaan gebeuren, stemt me verdrietig. Ik wil zo graag……….

Met dit besef in mijn achterhoofd kijk ik wel tegen sommige dingen anders aan. Onze reis naar Zuid Afrika bijvoorbeeld. In juli gaat het allemaal gebeuren en ik ga mijn best doen om fit te blijven. Ik wil vanaf nu proberen de keuze voor mezelf (te blijven) maken en ik wil me rustig houden. Ik wil eigenlijk niet meer een week bij hoeven te komen van iets. Nee, ik wil voor nu de keuze maken om “dat iets” dan niet te doen. Ik wil me vanaf deze week alleen maar focussen op Afrika. (Ik denk trouwens wel dat ik daar dan wel weer een week of langer van bij moet komen…hahahaha. Uiteraard heb ik dat er heel graag voor over). En ja….keuzes maken blijft moeilijk. Sommige doen pijn en sommige, daar kan ik wel mee leven. Het is nooit leuk om een keuze te moeten maken, maar vaak is het niet anders en gelukkig heb ik lieve familie en vrienden die me hierin begrijpen.

Zoals ik al aanhaalde is mijn vader vorige week 90 jaar geworden. Hij heeft dit samen met zijn tweelingzus gevierd. Het bleek zelfs dat het de oudste tweeling van onze gemeente is. Hoe leuk! Er stonden veel verrassingen voor hun op stapel en zelfs de burgemeester kwam een bloemetje brengen, ze hebben beiden genoten. Mijn vader zat er dan ook trots bij, te midden van zijn gehele familie. Ik zat op mijn stoel en bekeek het hele gebeuren. Ik merkte dat ik supertrots hem aan zat te kijken en voelde een warm gevoel van binnen….kijk hem genieten! Hoe mooi, hoe intens!

Op dat moment besefte  ik (weer) dat het leven maar een fractie is en dat we het moeten koesteren. Dankbaar zijn voor wat we hebben. Dankbaar zijn dat we hem nog in zo’n goede gezondheid mogen hebben. Hier kan niets tegenop……….. en weet je………..daar heb ik graag een weekje rust voor over.

Lieve groet,
Monique