Er komt een moment…..

Soms heb je van die dagen dat je heerlijk in je vel zit. Alles loopt al goed vanaf het moment dat je opstaat. Heerlijk! Wat kan je nog gebeuren?! En dan in één ogenblik is er een opmerking, ( bewust of niet) van iemand, een gebeurtenis of wat dan ook wat je totaal het veld uitslaat. Je voelt je weer dat kleine kind, de persoon zonder zelfvertrouwen, die kleine meid, onzeker en wel. Hoe kan dat? Hoe kan het dat je het ene moment vol (zelf)vertrouwen in het leven staat en het andere moment helemaal NIET meer.

Laatst had ik een dergelijk situatie. Ik had een gesprek met iemand en mijn gesprekspartner maakte een opmerking die op dat moment eigenlijk ook nog niet eens zo gek was.Toch voelde ik me er niet echt prettig bij, maar ik zei er maar niets van. Ik dacht, dat ligt bij mezelf. Toen ik later naar huis ging, bleef die opmerking toch de hele tijd hangen. Ik vond die opmerking eigenlijk helemaal niet leuk! Nee, ik voelde me er zelfs erg klein en ongemakkelijk bij! Meteen ging ik ook weer aan mezelf twijfelen, gek he? Je gaat het meteen weer bij jezelf zoeken, terwijl het ook echt wel eens aan de ander kan liggen. Als je er dan langer over nadenkt, dan is het van, ik had dat moeten zeggen, ik had dit moeten doen. Maar ja, dan is het te laat. Nou moet ik wel zeggen dat ik hier een paar jaar geleden veel meer last van had. Toen kwam ik helemaal niet voor mezelf op. Ik liet opmerkingen maar binnen komen en daar bleef ik zelf dan dagen mee zitten. Hoewel het me dus toch nog wel eens overkomt, heb ik me dit inmiddels wel al voor een groot deel afgeleerd.

Vanuit een revalidatieproject wat ik in 2010 gevolgd heb, ben ik eens in een Tibetaans klooster geweest voor een driedaagse retraite. Geweldig!!! (Dat zou eigenlijk iedereen eens moeten doen) Daar werd me heel duidelijk dat ik toch nog heel wat in mijn mars had. Ik zat toen op een punt in mijn leven dat ik mezelf niet zo heel veel meer waard vond. Ik had altijd maar pijn en ik dacht dat ik ook voor andere mensen niet de moeite waard was. Ik was afhankelijk van anderen en mijn zelfvertrouwen daalde tot nul.Toen ik daar in dat klooster in één van de lezingen zat, werd het me duidelijk dat ik nog wel zeker de moeite waard was! Ook voor anderen! Ik ben toen gaan zien dat, ook al had ik pijn, ik echt nog wel iets voor een ander kon betekenen. En zeker ook voor mezelf! Heel gek, maar er ging een wereld voor me open en ik kwam dan ook als een ander mens terug van die retraite.

Van hieruit ben ik toen begonnen met het Mindfulness traject hier bij Indachtig en tja, dat sloot perfect aan op wat ik in het klooster geleerd had. Je bent goed zoals je bent! Je mag er zijn! Om maar wat uitspraken te noemen. In die 8 weken van het Mindfulness traject ben ik met sprongen vooruit gegaan wat betreft zelfvertrouwen. Zo ben ik toen bijvoorbeeld gaan kijken voor vrijwilligerswerk. Dat vond ik en ik ben bij de lokale omroep de kabelkrant gaan onderhouden. Inmiddels ben ik zo ver dat ik bij het bestuur van de buurtvereniging als penningmeester aan de slag ga en ik mensen help met (kleine) computer probleempjes. Ook help ik één keer in de week iemand met het huiswerk van de opleiding die ze aan het doen is en volg ik een cursus website bouwen. Het zijn allemaal dingen die ik van thuis uit kan doen, zodat, als mijn lichaam een keer niet kan, ik niet meteen mijn afspraak af hoef te zeggen. Ik kan dan lekker vanuit thuis de dingen doen wanneer het mij uitkomt. Daar komt ook nog bij, dat de mensen die ik help, mij ook weer  “terug helpen” !  Zij doen dit door bijvoorbeeld een keer de ramen te komen wassen, of de kelder een keer te poetsen, of mij een voetmassage geven of noem maar op. Geweldig toch, dat we elkaar op zo’n manier kunnen helpen!!

Mijn zelfvertrouwen is weer bijna helemaal terug èn ik heb meer invulling in mijn dag gekregen. Waar ik eerst dacht niet veel meer waard te zijn, sta ik nu weer midden in het leven en dat bevalt goed! Tuurlijk zitten er mindere dagen tussen, maar hebben we dat niet allemaal wel eens? Ik bekijk alles met de dag en probeer er iedere dag iets moois van te maken. Trouwens wat dat betreft wordt het mij wel gemakkelijk gemaakt. Ik heb een lieve begripvolle man en een heerlijke zoon, lieve buufies en familie en vrienden die er altijd voor me zijn. Ik voel me dan ook een rijk mens. Daarom wil ik graag afsluiten om iedereen eens hartelijk te bedanken voor al die lieve reacties die ik iedere week krijg. Geweldig om te ervaren hoe jullie met me meeleven. Ik hoop dat ik jullie ook iets mee kan geven in deze blog en dat jullie er zelf ook wat aan hebben, want ik heb heel veel aan jullie.

“Pas als  je de moed toont je te weg te gaan

toont de weg zich aan jou”

                                         (Paulo Coelho)

Bedankt en lieve groet,

Monique