Hoe gek kan het lopen………..

Ik ben nu een maand met mijn nieuwe medicijnen bezig, maar ik ben nog steeds misselijk en hoofdpijn. Begin vorige week was het zelfs zo heftig dat ik toch maar mijn arts (in het ziekenhuis) gebeld heb en dit heb aangegeven. Ik mocht immers altijd bellen als er wat was.

Ik werd op dat moment echter niet door haar gehoord en ze stuurde me door naar mijn huisarts. Hij stuurde me weer terug naar het ziekenhuis, want hij had hier weinig verstand van, van deze medicijnen. Hoezo, van het kastje naar de muur?Weer terug aan de lijn met het ziekenhuis (we zijn inmiddels twee dagen verder) vertelde ze me dat het toch beter was , als ik naar het ziekenhuis kwam en de dag erna kon ik (al) komen. Het gesprek was met een andere arts dan die ik normaal heb, maar dat vond ik geen probleem. In het gesprek met de arts  zijn we tot de conclusie gekomen dat ik de nieuwe medicatie maar weer af moet gaan bouwen en weer opnieuw kan gaan beginnen met morfine. Dat helpt gewoonweg het beste.

Deze arts wist dus niets van mijn situatie, maar gaandeweg het gesprek raakte hij steeds meer geïnteresseerd in mijn verhaal. Hij vond het heel wat, wat er allemaal gebeurd was in al die jaren dat ik al pijn heb en al pratende vertelde ik hem over waar ik nu allemaal mee bezig ben. Dat ik met Mindfulness en mediteren de pijnen die ik heb, steeds beter een plaats kan geven in mijn leven. Dat ik zelfs zo ver ben dat ik een weblog over mijn verhaal aan het schrijven ben. Hij vond dit een geweldige aanpak en hij stond erg open voor mijn verhaal. Zelfs zo open dat hij het webadres heeft gevraagd van het weblog en hij vroeg of ik er bezwaar tegen zou hebben als hij mijn verhaal met andere patiënten, waar ze niets meer voor kunnen betekenen qua pijnbestrijding, mocht delen en of ze dan eventueel met mij contact op mochten nemen. Nátuurlijk mag dat! Wauw, wat geweldig! Wat een opsteker! Ik stond helemaal te glunderen. Hier werd ik wel degelijk gehoord! Wat fijn dat deze arts de mens achter de patiënt ziet. Dat maak je gewoon niet vaak mee. En het is dan toch gek hoe zo’n verhaal begint met misselijkheid en ergernis van “het niet gehoord” worden en eindigt met zo’n positief gevoel dat ik de hele wereld aankan!

De rest van de dag heb ik nog nagenoten van wat die beste man zei. Als ik iets wil bereiken met deze weblog is dat ik mensen kan ondersteunen door middel van mijn verhaal te vertellen. Te hopen dat ze dingen eruit kunnen halen waar ze iets mee kunnen. Ik dacht ook dat mijn leven “voorbij” was toen ik hoorde dat ik altijd pijn bleef houden. Als ik dacht aan de toekomst, kreeg ik het benauwd en kreeg ik nog net geen paniekaanval. Als ik nu aan de toekomst denk, dan denk ik aan wat ik nog allemaal wil doen, wil bereiken en wat ik nog allemaal voor mezelf, mijn gezin en voor anderen kan betekenen. Ik heb ontdekt dat ik nog heel veel in mijn mars heb en dat wil ik nog allemaal een keer uitvoeren. Wie weet, komen er echt reacties via die arts en kan ik een lotgenotenforum starten of iets in die richting. Ik zit vol positiviteit en ik ga er weer voor!

Wacht niet op een goede dag, maak er een!

                                                              (Boeddha)

Lieve groet,

Monique