Het Gevecht

Hier zittend achter mijn laptop, de zon schijnt heerlijk door de ramen op mijn gezicht, voel ik steeds maar weer het gevecht. Het gevecht met mijn pijn. Het gevecht met mijn gedachten, laat ik ze toe of niet? In gevecht met de ity’s die ik nu al 12 weken in mijn blogs verwerk. Het gevecht met keuzes maken. Het voelt niet goed, ik wil niet vechten en ik heb er last van.

Zo midden in de gevechten komt er een quote voorbij op internet:

 “Het enige wat je bindt aan je pijn en ongemak, is je weerstand ertegen.”
(Isaac Shapiro)

Hoe waar is dit!!! Het vechten kost energie, het vechten levert meer pijn, van vechten word ik er niet beter op. Dus waarom doe ik het dan?

Doordat de pijn erger aan het worden is, heb ik het gevoel dat ik weer terug bij af ben. Ik voel weer die onmacht en de knoop in mijn maag, als ik aan de toekomst denk. Ik probeer er niet aan te denken en in het moment te leven, maar dat is moeilijk. Ik zie bij mezelf dat ik toch maar weer steeds wil bewijzen dat ik het allemaal nog wel kan. Hier heb ik natuurlijk alleen maar mezelf mee en brengt me steeds verder van huis. Het feit dat ik dat terdege besef, maakt het, dat ik toch iedere dag opnieuw kan beginnen.

Dat brengt me tot de ity’s. Zoals ik al aangaf ben ik daar ook mee in gevecht. Twaalf weken geleden ben ik begonnen om iedere week een ity te behandelen. Ik vind het echter steeds moeilijker om hier gemotiveerd over te schrijven. Ik wil zo graag ook andere dingen met jullie delen en heb daarom het besluit genomen (na een heel gevecht…) , om niet meer iedere week een ity te behandelen. Ik verplaats dit naar 1 keer in de maand. Uiteraard verschijnt er wel gewoon iedere vrijdag of zaterdag een blog van mij.

De ity van afgelopen week was “vasthoudendheid”( “Tenacity”). Graag wil ik deze toch met jullie bespreken. Vasthoudendheid kwam vaak naar voren afgelopen week. Want deze week bleek inderdaad maar weer dat het leven een zoektocht is. Je bewandelt niet 1 pad. Nee, je komt heuvels, afslagen, donkere paadjes en zelfs doodlopende wegen tegen. Je moet keuzes maken, vallen en weer opstaan. Dat hoort erbij, maar waar hou je je dan aan vast?

Ik hou me stevig vast aan mijn gezin, mijn familie en vrienden en aan mijn waardes. Geloof, hoop en liefde is voor mij een houvast. Als je blijft hopen en liefde mag geven en ontvangen, dan geloof je vanzelf dat het allemaal goed komt. Levenslessen heb je nodig om je te maken tot wie je bent. Natuurlijk heb ik dipjes (lees maar hierboven…haha), maar ik raak niet ontmoedigd. Ik vind iedere keer weer iets wat het allemaal weer de moeite waard maakt!

Waar ik me ook aan vasthoud zijn de blogs die ik iedere week mag schrijven voor Indachtig. Ik kan hier veel in kwijt en ik merk aan de reacties die ik mag ontvangen dat mensen er ook wat aan hebben. Ze herkennen zich in verhalen en kunnen steun vinden in mijn blogs. Dat vind ik geweldig en daar haal ik weer kracht uit. Ik voel me iedere keer weer vereerd als iemand op mijn blog reageert, op welke manier dan ook.

Staak  je pogingen maar om dingen los te laten.

Je hoeft helemaal niets los te laten.

Loslaten kun je niet ‘doen’, onmogelijk!

Hoe meer je iets probeert los te laten, hoe meer je eraan vast komt te zitten.

Maar als je bereid bent om de dingen die je graag los zou willen laten totaal te ervaren,

dan zullen ze jou loslaten.

(Erik van Zuydam)

Lieve groet,
Monique

De ity voor de volgende maand : Nobility

Als je alle ity’s tot nu toe doorlopen hebt, komt deze bijna vanzelf. Edelmoedigheid is: het goede in de ander willen zien. Houd je verre van bekrompenheid, roddel en achterklap. Zeur niet over fouten en tekortkomingen van anderen. Wees vriendelijk en respectvol, stimuleer anderen en uit je waardering voor wat ze doen.

En jij zelf? Je bent adellijk als je het goede voorleeft. Kun je deze week het goede voorleven? Of het in de ander zien, te allen tijde? (Happinez nr 3, 2014)