Onrust en rust

Zoals jullie wel weten, heb ik veel met quotes, metaforen, spirituele oneliners, gedichten en ga zo maar door. Ik haal er altijd veel kracht uit. Niet allemaal hoor, want er zitten er ook wel tussen waar ik niets mee heb, of die me gewoon (op dat moment) niet aanspreken. Afgelopen week, kwam ik bovenstaand gedichtje tegen. Heel klein, maar voor mij op dat moment, met grote betekenis.

Ja, af en toe weet ik niet meer hoe het leven “moet”. Of ik moet lachen of huilen, dat ik moet bewegen of stilstaan, dat ik moet spreken of juist zwijgen. Ik denk dat iedereen zich hier wel af en toe in herkent. We hebben allemaal wel eens een periode dat je denkt, en nu? Het is dan heel fijn om te weten dat je lieve mensen om je heen hebt, waar je altijd terecht kunt. Die even bij je zijn.

Het laatste half jaar is er veel gebeurd. Gelukkig zitten de behandelingen van mijn man erop en kunnen we nu alleen nog maar afwachten of ook alles goed aangeslagen is en dat de kanker weg is. (En hopelijk weg blijft!) In dat half jaar waren er ups en downs, maar we hebben beide nooit in zak en as gezeten.  Nu de behandelingen er op zitten, is er hoop, is er kracht en is er positiviteit. Maar af en toe  is er ook (nog steeds) die angst, die paniek, die onrust. Wellicht dat dit ook altijd een beetje zal blijven, maar het leven gaat door! En ik ben eigenlijk niet van plan om me door die angst en onrust te laten leiden.

Wat me wel overkomt op dit moment is, dat ik dus af en toe inderdaad niet meer weet hoe het leven “moet”. Vreugde en een “downstemming” volgen elkaar keer op keer en ik raak af en toe de balans een beetje kwijt. Het enige wat me dan wat houvast geeft is dat ik probeer om bij mezelf te blijven. Luisteren naar mijn gevoel en hiernaar handelen. In dit voor mij bewuste groeiproces, zie ik dat ik twee stappen neem en vaak weer1 stap achteruit ga. Is geen probleem, ik ga wel vooruit!

Ik mediteer op “het bij mezelf blijven” en in gesprekken bijvoorbeeld, probeer ik bij mezelf te blijven. Waar ik wel heel bewust van ben is het feit, dat ik voor nu alleen RUST wil. Dit komt in alles terug. In mijn muziek-keuze, in mijn kleuren-keuze van bloemen in de tuin, in het wandelen met mijn hond, overal valt het me op. Zo heb ik ook  in mijn dagelijkse leven wat “verplichtingen” afgezegd. Ik heb weinig energie en vaak “kosten” deze verplichtingen toch wat energie. Heel moeilijk om te zeggen tegen desbetreffende, maar ik ben erg blij dat ik dit in een mooi gesprek heb kunnen en mogen zeggen. Gelukkig reageerden iedereen heel begripvol en waren ze er voor me. Het warme gevoel hiervan moet nog steeds even wennen bij mij, maar het doet me goed!!

Zo zijn we afgelopen weekend een paar dagen weggeweest. Even op adem komen, even op een andere tekst komen met mijn gezin. In een mooie Bed & Breakfast  zijn we heerlijk verwend door de gastvrouw en speelt RUST een grote hoofdrol. We hebben fietsen gehuurd en op ons gemak de omgeving verkent. Heerlijk langs de zee gefietst met lekker weer en op tijd een terrasje met een natje en een droogje. Zo langzamerhand ga ik weer beseffen hoe het leven “moet”…………….

Lieve groet,
Monique