Je (levens)boek

In de Mindfulness leer je om iedere dag opnieuw in het nu te leven. Ik moet wel eens lachen als mensen zeggen dat ze dat allemaal zweverig vinden. Nou, als er iets niet zweverig is, is het dat wel. Hier is echt niets zweverigs aan. Het is een kwestie van goed naar  jezelf en je lichaam luisteren. Beiden geven heel goed aan wat je eigenlijk wil, alleen we merken het niet altijd op.

Als je in het nu leeft, merk je deze dingen wel op en ga je anders tegen situaties aan kijken. Iedereen heeft wel een periode in zijn leven, wat als een zwarte bladzijde in je (levens)boek zit. Een periode waar je liever niet aan herinnerd wil worden. Je scheurt hem bij wijze van spreken uit je boek, zodat je hier niet meer mee geconfronteerd hoeft te worden.

Toch blijft die bladzijde altijd zitten. Ze gaat nooit helemaal weg, want je zal altijd in het boek blijven zien dat deze bladzijde er gezeten heeft. Je boek is hierdoor wat vernield en je kunt dit niet meer fixen. Het is er immers uitgescheurd?!

Misschien kun je dus beter deze bladzijde wel laten zitten. Je kunt leren hoe, als je je boek doorbladert, bij de zwarte heel even stil staat en dan weer door kan gaan. Je leert om het boek zo te lezen, zonder last te hebben van de zwarte bladzijde. Zo blijft je boek mooi en heel.

Maar hoe doe je dat, hoor ik je vragen. Eigenlijk heel simpel…..door te leven in het nu. Door te leren om ook de negatieve situaties in je leven te omarmen. Ze troosten en ze leren, hoe ze in jouw leven een plaats kunnen krijgen. Want ook negatieve situaties horen bij je leven. Hier hoef je niet voor weg te lopen, want je komt ze toch weer een keer tegen. Dus, omarm ze en geef ze de troost die ze nodig hebben.

Ik weet nog, toen ik net met het traject “Acceptance and Commitment Therapy” bezig was, dat we een meditatie kregen: Vriendelijk kijken naar je lichaam. Nou, die hakte er wel in! Ik had in die tijd totaal geen vriendelijk woord over voor mijn lichaam, want in mijn ogen liet dat me danig in de steek. Ik had immers veel pijn en ik gaf daar mijn lichaam de schuld van. Angelique las de meditatie voor en op een gegeven moment kwamen we bij de rug. “Je gaat met je gedachten langzaam naar je rug. Kijk hier eens naar en omarm je rug. Geef haar de compassie en de liefde die het nodig heeft. Omarm het en zeg dat je goed voor haar zorgt en bedank je rug dat het bij je mag zijn. Nee, ik kon het niet. Ik kon niet met vriendelijkheid of met compassie naar mijn rug kijken, laat staan dat ik mijn rug kon omarmen. Nee…………….Ik was boos. Ik was boos omdat mijn rug mij in de steek liet.

Doordat ik dus totaal geen aandacht meer schonk aan dat gedeelte van mijn lichaam werd er dus ook niet meer voor gezorgd. Nu, een paar jaar later, heb ik geleerd dat ik mijn rug wel dankbaar mag zijn dat ze er is. Zij houdt me immers rechtop. Ik omarm haar en geef haar nu de aandacht die ze nodig heeft. Af en toe een massage, een warme douche en een heerlijke crème. Mijn rug kan er tenslotte ook niets aan doen……

Op deze manier probeer ik de negatieve situaties die in mijn leven voorbij komen, een plaats te geven. Te leren hoe ik er mee om kan gaan, want om er voor weg te rennen heeft geen zin. Ik probeer mijn bladzijdes in mijn boek wit te houden en als ik de zwarte tegenkom, zal ik er naar kijken, omarmen en troost bieden, om van daaruit om te slaan naar de volgende (witte) bladzijde.

Wanneer we op de grond vallen doet dat pijn.
Toch hebben we de grond ook weer nodig om overeind te krabbelen.

(Kathleen McDonald)

Lieve groet,
Monique